29.

Ik had me ongelooflijk schuldig gevoeld. Seth had me naar huis gebracht, samen met Alice, die gek werd toen ze me weer zag. En ze vermoorde me bijna. Seriously, I stay with my first statement: Alice is not 100%! Ik durfde niet mee, bovendien had ik nog geen afscheid genomen van Cicilia. Misschien was dat ook maar goed ook. Ik zuchtte. Ik vond mezelf een verschrikkelijk mens. Dat Seth, Alice, Emily en alle andere me hadden vergeven vond ik een wonder. Een wereld wonder. Alice werd helemaal gek en sleepte me direct mee om nieuwe kleding te gaan halen. De hele tijd dat ik in de aanwezigheid van iemand verkeerde voelde ik een hoop gêne. Ze gaven om me en dat had ik me niet willen realiseren. 'Seth,'zei ik op een avond. 'Waarom heb je al die moeite voor me gedaan?' Seth lag naast me in het zand. 'Omdat ik om je geef. Ik werd helemaal gek toen je weg was.'Ik kon het me niet voorstellen. Ik kreeg nog meer spijt van wat ik had gedaan. Wat ik vooral erg had gevonden was Emily weer zien. Ze was zo blij geweest dat het me pijn had gedaan.

-sorry, beetje kort. Het is laat+ me=inspi-loos. My-God, ik zeg wel vaak Sorry. Sorry daarvoor -