Dark Mind

Met een harde klap viel de deur van mijn kamer op de toerbus dicht.
Zuchtend viel ik op bed. Ik deed geen moeite om iets uit te doen. Het intervieuw had me mentaal gesloopt. Het enige wat ik nu kon verdragen was rust. Geen gillende fans meer, geen gênante vragen, geen felle lampen in mijn gezicht,...
Yup, enkel nog rust.
Genietend sloot ik m'n ogen. Pas nu ik kon ontspannen, voelde ik pijn tot diep in mn botten doordringen. Pfff, was ik gisteren iets te actief geweest op het podium?. Ik zuchtte. Zo krijg ik nooit m'n rust.
Kreunend lichtte ik me van mijn bed. Ik greep naar m'n iPod en zette de koptelefoon op m'n oren. Het volume zette ik wat lager dan gewoonlijk. Vervolgens gooide ik me weer op bed.
De zachte melodie drong voorzichtig mijn geest binnen. Even leek het alsof de tonen aarzelden. Alsof ze bang waren om de zwarte mist te betreden die altijd rond mijn ziel hing. Veel ging erin, maar niets kwam eruit. Het was een dichte mistbank die me al van jongs af aan omhulde. Niets puurs drong door die zwarte nevel en kwam aan tot bij mijn ziel.
Behalve zijn heldere ogen dan.
Dat was het enige pure dat tot me door drong.
Die blauwe ogen, die gouden haren en die kristallen stem.
Ze hadden zich niet alleen door die duistere omhulling heen geworsteld maar ze ook laten opklaren.
Gabriël
Hij was diegene die de mist liet opklaren met zijn stralen van hoop.
Oh, Gabriël...
Ik heb zo'n spijt.
Als ik niet zo hebberig was geweest, waren we zelfs nu nog altijd samen geweest.
Ik voelde ze komen: Die zouten tranen.
Zouten tranen die ik zo vaak had vergoten tot er geen meer waren. Toch kwamen ze elke keer weer.
Ja, mijn liefste Gabriël,
ze vloeien voor jou.
Ik weet dat het te laat is voor verdriet, toch is het diep in mijn hart gekerft. Ik wil het niet herinneren maar het verlangen om weer die dagen te beleven. Die dagen waar het geluk, dat je me onbewust gaf, de donkere nevel buiten hield.
Ik wil weer bij je zijn...
Ik verlang naar je...

"Falco..."
Ik schoot recht. Kwam dat nu net uit mijn mond?
Nee, niet aan denken! Nee, kom niet terug! Niet nu!
Angstig drukte ik mijn handen tegen mijn ogen aan alsof ik zo de beelden kon buiten houden.
Toch kwamen ze.
Beelden van de reïncarnatie van mijn engel.
Hij leek sprekend op hem. Vandaar dat ik me zowel aangetrokken voelde als afgestoten. Hij leek zo op hem, het was hem.
daarom wilde ik niet bij hem zijn, daarom was ik gevlucht. Zodat die tragedie zich niet opnieuw zou herhalen.
Maar het verscheurde me vanbinnenuit. Ik werkelijkheid wilde ik niets liever dan dicht bij hem zijn.
Flitsten van het blonde haar en de blauwe ogen brandden zich in mijn netvlies.
'Ga weg... laat me...,' smeekte ik.
Ze bleven komen.
"Ga weg! Laat me met rust!"

De deur vloog open en Lith storme naar binnen. Ze trok mijn handen, waarmee ik mijn ogen bijna zat in te duwen, weg. Ze hield ze stevig in de hare geklemd.
Ik bleef schreeuwen.
'Silas! Hou op! je jaagt me de stuipen op het lijf!' krijste ze om boven mijn gebarsten stem uit te komen.
Ik kalmeerde.
'Gaat het wel?' vroeg ze bezorgd. Voorzichtig liet ze mijn handen los. 'Ik schrok me een ongeluk. Je doet het de laatste tijd steeds vaker en je wil niet zeggen waarom.'
Ze verwachtte duidelijk een antwoord. Toen dat niet kwam, zuchtte ze en liep ze naar de deur.
'Je zult het ons ooit eens moeten vertellen.'
De deur sloeg dicht.
'Het spijt me, maar dat kan ik niet...'

Héhé, eindelijk af =^^=
Srry dat ik jullie zo lang liet wachten.
Ik ben een stoute meid :c