How could I

Lief dagboek,


Wat heb ik gedaan? Hoe kon ik zo stom zijn?! Ik heb vandaag in het park iemand aangevallen. Iemand, niet iets, ik kon het niet helpen. Het was een jongentje, misschien acht jaar oud met rode krulletjes. Ik heb hem vermoord… Hij was zo onschuldig en vertelde me nog dat hij verstoppertje speelde in het bosje. Hoe had ik daar niet op voorberijd kunnen zijn? Hoe had ik kunnen vergeten dat ook gewone mensen, en vooral spelende kinderen, vaak genoeg van het pad af gaan.
Het lukte me 1 keer om te stoppen, voor mij om er achter te komen dat hij geen dier was, maar ik heb hem toch vermoord. Ik kon me niet beheersen. Het bloed van dat jongentje was te sterk. Ik heb hem onder een grote struik achtergelaten in de hoop dat niemand hem daar ooit zou vinden. Een verloren hoop. Vanavond toen mijn vader het journaal zat te kijken kwam er een bericht over de acht jarige Tobias die sinds vanmiddag vermist werd. Toen ze een foto van hem lieten stond mijn hart heel even stil, want het was dat ene jongentje, Tobias, die ik vanmiddag in het park vermoord had.
Dat woord, ik haat het! Vermoord. De zin: Ik heb iemand vermoord. En ik moet er de rest van mijn leven mee leven. Volgens de nieuwslezer zijn reddingswerkers momenteel naar… Tobias… opzoek. Het voelt verschrikkelijk om aan hem te denken, maar het lijkt het enige waarop ik me nog kan focussen.
Wat als ze hem vinden? Wat kan ik doen? moet ik doen? Mezelf aangeven? Ik zie het al voor me.
“Hoi, ik ben Luna. Ja, ik heb die jongen vermoord. Ik kan er ook niets aan doen ik ben gewoon een vampier.”
Ik lijk wel gek. Ha, ik ben gek, of anders wordt ik het. Zo kan ik echt niet door!

Liefs Luna