1 Sam.

De secondewijzer op mijn horloge tik angstaanjagend snel. De wijzer maakt zijn ronde sneller dan normaal. Mijn buik trekt samen van de spanning. Om mezelf af te leiden van wat er gaat komen bijt ik op mijn lippen. Met een sneltreinvaart pak ik een rugtas in. Alles wat ik nodig heb gooi ik erin. De klok lijkt met de minuut sneller te tikken. Mijn buik trekt nog meer samen. Angstzweet glijdt over mijn lichaam.

Twaalf uur al, ik hoor de kerkklok slaan. Geen tijd meer op afscheid te nemen. Geen tijd voor één laatste kus, een laatste aai. Geen tijd meer om te zeggen dat ik van ze houd. Hoe hard ik het ook probeer met geen mogelijkheid kan ik mijn tranen tegen houden. Ze stromen over mijn wangen. En dan begint het rennen, het rennen voor mijn leven. Mijn longen branden, mijn voeten sterven bijna af van de pijn, maar ik mag onder geen beding opgeven. Niet nu.

Als ik buiten adem voor de rots sta, voel ik een paar doordringende ogen naar mijn kijken. Verbaasd richt ik mijn gezicht op. Ninta, kijkt me voel verbazing aan. Mijn ogen worden weer naar mijn horloge getrokken nog maar twee minuten. Twee minuten, in een wereld van vrede. Misschien, zijn dit de laatste minuten van mijn leven. Misschien, Ninta wenkt me. Ik volg haar de grot in. Een grot met een ijskoude wand. De muren bestaan uit niets dan steen. Ik loop zover als ik kan door. Misschien dat ik het overleef.

Met gemende gevoelens kijk ik naar mijn horloge. En precies als de klok op twaalf minuten overstaan. Begint een ijselijk gegil. De hele aarde dondert. Rood lava schiet uit de grond vandaan. Ondraaglijke hitte, de lucht siddert. En gegil, eindeloos gegil. Met ogen die gevuld zijn met angst kijk ik Ninta aan.