~2~

Twee dagen waren al voorbij en het hart van de jongen begon steeds langzamer te kloppen. Het proces ging sneller bij hem. Ik zuchtte en richtte me weer op mijn boek. Ik zit al twee dagen bij de onbekende jongen. In twee dagen heb ik rustig aan zes boeken gelezen. Meestal waren het er meer als ik niet zo op de jongen had gelet. Ik hoorde zijn hart zo zwak worden dat hij waarschijnlijk zo zou wakker worden. Ik wou al opstaan om Amun en Kebi te halen, maar ik was vergeten dat ze aan het jagen waren. Ik zuchtte en ging op de rand van mijn bed zitten, starend naar de jongen. Ik hoorde nog een vage hartsklopping en toen was het stil. De jongen opende zijn ogen maar schrok toen hij mij zag. ‘Rustig, ik doe je niets’ zei ik kalmerend. Het hielp. Hij keek me bang aan. ‘Dit zou misschien raar klinken, jongen, maar je bent een vampier. Daardoor voel je nu die ongelofelijke pijn in je keel. Je hebt dorst’ vertelde ik. De jongen keek me raar aan. ‘Ik ben Monifa’ zei ik en ik stak mijn hand uit. Eerst deinsde hij achteruit dus trok ik mijn hand terug. ‘Ik begrijp dat je bang bent, dat was ik ook’ zei ik. ‘Was jij niet het meisje op de markt?’ vroeg hij. Hij schrok van zijn eigen stem. Ik knikte. ‘Dat was ik. Ik zag je vuur besturen en heb het verteld aan mijn clanleider, Amun. Hij denkt dat je net zoals mij een gave hebt. Sommige vampiers hebben gaves, ik kan mijzelf en andere teleporteren’ vertelde ik. Hij keek me vol ongeloof aan. ‘Wat denk je dat ik kan?’ vroeg hij. ‘Je bestuurde het element vuur’ zei ik. ‘Dat zou jou gave wel zijn, maar mag ik je naam weten?’ vroeg ik. ‘Benjamin’ zei hij. Ik knikte. ‘En hoe oud ben je?’ vroeg ik. ‘Vijftien jaar oud’ zei hij. Arme Benjamin, nog zo jong. ‘Benjamin, wij vampiers worden nooit ouder en leven eeuwig, ik was zeventien jaar oud toen ik transformeerde’ vertelde ik. ‘Waar zijn we?’ vroeg Benjamin. ‘In de ondergrondse tempel van Amun’ zei ik. ‘Hier ga je behoorlijk wat jaren doorbrengen zonder naar buiten te gaan, als je een gave hebt gaat Amun je trainen. Dat heeft hij ook bij mij gedaan. Er wordt voedsel naar je gebracht en ik mocht na tien jaar eindelijk zelf jagen’ vertelde ik. ‘Tien jaar?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Ik hoop niet dat je het erg vind, maar toen jij het proces onderging heb ik een kamer voor je ingericht’ zei ik. Hij glimlachte. ‘Dat is niet erg’ zei hij. ‘Kom ik neem je wel mee’ zei ik en ik concentreerde me op hem en zijn kamer. Binnen een seconde waren we in zijn nieuwe kamer. Hij keek me aan. ‘Gaaf’ mompelde hij. Ik giechelde. ‘Wat vind je van je kamer? Je kan nog meer veranderen hoor, dit is alleen de basis’ zei ik. ‘Mooi’ zei hij. ‘ik wist niet of je een bed wou, maar het ligt erg comfortabel’ zei ik. ‘Waarom zou ik geen bed willen, hoe moet ik dan slapen?’ zei hij. O.. dat had ik hem nog niet verteld. ‘Benjamin, wij kunnen niet slapen, nooit meer’ zei ik. Zijn glimlach betrok en hij knikte. ‘Jammer’ mompelde hij. ‘Voor de verveling liggen er een hoop boeken voor je, die mag je allemaal lezen’ zei ik. Hij knikte. ‘Bedankt voor alles, Monifa’ zei hij. Ik knikte glimlachend. ‘Geen probleem, ik doe het graag’ zei ik. Ik stond op en liep richting de deur. ‘Ik..ehm..ga Amun informeren dat je wakker bent, dan haalt hij voedsel voor je’ mompelde ik en ik rende naar de ingang van de tempel. Amun en Kebi kwamen net aan rennen. ‘Amun, Benjamin is wakker’ zei ik. ‘Benjamin?’ vroeg hij. ‘De jongen’ zei ik. Hij knikte en stuurde Kebi terug naar het dorp, voor voedsel. Amun rende naar zijn kamer, waarschijnlijk voor bespreking over zijn gave. Ik ging in de deuropening staan. ‘Monifa heeft me alles al uitgelegd’ zei Benjamin. Ik glimlachte, hij was leuk. Amun begon uit te leggen over zijn training totdat Kebi binnen kwam met vijf mensen. Benjamin hield het niet meer en stortte zich op de mensen. Ik lachte zacht toen alle mensen binnen één minuut leeg waren. Kebi verbrande de lijken en Benjamin keek mij aan. ‘Vol?’ vroeg ik. ‘Ik voel me vol, maar de pijn blijft maar zitten’ mompelde hij. ‘Dat komt omdat je jong bent, na een paar maanden word het minder en na een paar jaar voel je de pijn na het jagen niet meer voor een bepaalde tijd’ vertelde ik en hij knikte. Amun riep hem, waarschijnlijk voor zijn training hij zuchtte en liep weg. Ik had zo’n gevoel dat hij niet weg wou, dat hij bij mij wou blijven.