~1~

‘Amun ga je doen wat ik denk dat je gaat doen?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘Hij heeft een sterke gave, Monifa, ik weet het zeker’ vertelde hij en ik zuchtte. Arme jongen, zo kort leven en nu al word hij dit leven in gestuurd. Ik ging naar een van de kamers in de tempel, ik had het mijn eigen kamer gemaakt. Er stond een bed in en een grote boekenkast helemaal gevuld met boeken. Amun gaf me om de maand nieuwe boeken, dan verveelde ik me niet. Amun was eigenlijk nog niet zo slecht, op dat wapen gedoe na dan. Hij was erg vaderlijk, beschermend. Waarschijnlijk alleen omdat ik begaafd was, maar dat weet ik niet. Ik ging op het bed zitten en pakte het boek wat erop lag, het ging over legendes. Ik las extra langzaam zodat ik er een nacht mee doorging zonder al mijn boeken uit te lezen. Rond zeven uur ’s ochtends kwam Kebi de kamer binnen. ‘Amun heeft je hulp nodig’ zei ze. Ik zuchtte en volgde haar. Amun zat op een grote troon in het midden van kamer, zijn favoriete plek, dan was hij net een koning. En Kebi was zijn slaaf, ik niet, ik volg zo min mogelijk bevelen op. ‘Amun?’ vroeg ik. ‘Teleporteer me naar de plek waar de jongen was’ zei hij. ‘Is hij er zo vroeg wel?’ vroeg ik. ‘Waarschijnlijk wel, als hij geld wil verdienen dan wel’ zei Amun. Ik knikte en stuurde hem naar de plek. Kebi vond het nog steeds een rare gave, ze keek altijd verbaasd. Ik liep weer naar mijn kamer en las verder in mijn boek. Kebi volgde me en kwam naast me zitten. Kebi zei alleen iets als dat mocht van Amun, dus eigenlijk zei ze nooit iets. Ik zuchtte en gaf haar een boek. Ze knikte en begon te lezen. Ze hield er niet van, maarja wat moest ze anders doen? De nacht was alweer bijna gekomen maar Amun was nog niet terug, sterker nog, hij was nog niet terug met de jongen. Wat hij waarschijnlijk wel van plan was. Rond tien uur rook ik Amun en een mens. Ook hoorde ik gegil, de jongen zat waarschijnlijk in de transformatie. Ik rende richting Amun en hij had de jongen in zijn armen. Amun had een glimlach op zijn gezicht wat vertelde wat hij dacht, een aanwinst had hij gevangen. Ik nam de jongen over en legde hem op mijn bed, hij voelde dan wel pijn, maar dan lag hij wel beter. Ik zuchtte. Hij had een lang leven kunnen leiden en gelukkig gestorven kunnen zijn, nu word hij net zoals ik, een monster. Ja, ik dacht over mezelf als een monster. Amun vond dat wij machtig waren en de baas konden zijn. Nog even en hij leek net op Aro. Alleen probeert hij contact met Aro te mijden, omdat ik word ontdekt en dan is Amun bang dat Aro mij mee neemt omdat mijn gave heel handig is voor de Volturi. Ik keek naar de jongen. ‘Ik ben benieuwd wat zijn naam is’ fluisterde ik tegen mezelf. Voor een mens zag hij er goed uit. Hoe oud zou hij zijn? Heeft hij nog familie, of voor mij nog belangrijker, een vriendin? Ik zou er over drie dagen achter komen, maar misschien doet hij er wel twee dagen over, het ligt aan de hoeveelheid gif in zijn lichaam. Hij zweette helemaal, maar schreeuwde niet, misschien hoort hij me wel als ik iets zeg, ik hoorde ook stemmen. Ik stond op en liep naar de kamer naast die van mij. Hij was kleiner, maar groot genoeg voor de jongen, aangezien hij de eerste tien jaar van dit leven moet wonen verdient hij een kamer. Er lagen overal boeken in de kamer, boeken die ik al gelezen had maar niet meer in mijn boekenkast paste. Ik wou net de tempel uitrennen toen Amun me riep. ‘Monifa, waar ga je heen?’ vroeg hij. ‘Een bed halen voor de jongen’ zei ik. ‘Misschien wil hij dat niet’ zei Amun. Ik zuchtte. ‘Hij is een tiener, Amun. Dat jij nou geen bed wilt ligt niet aan mij, maar het ligt fijn’ zei ik en ik rende de tempel uit. Het was al elf uur geweest, maar ’s nachts kon je beter spullen stelen. Ik weet dat stelen niet goed is, maar ik kan overdag niet naar een beddenmaker. Ik liep een huis in waar geen mens was. Ik zocht een bed en haalde het uit elkaar. Daarmee rende ik terug naar de tempel. De jongen was weer aan het schreeuwen. Ik had medelijden met hem. Ik rende naar de kamer en zette het bed weer in elkaar. De boeken stapelde ik op in de hoek. Misschien wou hij ze wel lezen. Ik liep weer naar mijn kamer toe en ging op de grond naast mijn bed zitten, kijkend naar de jongen.