Chapter 26. Can't ignore the memories

Toen ik de kamer weer in liep, met in een hand een glas en in de andere hand een aspirine, lag ze te slapen. Haar wangen waren rood door de warmte van haar lichaam. Mijn gezicht vertrok. Ik wilde niet dat ze pijn leed. Ik wilde niet dat ze zich naar voelde. Het glas en het pilletje legde ik op het nachtkastje neer. Voorzichtig liet ik me naast haar op het bed neerzakken. Haar ogen waren stijf dichtgeknepen. 'Nee,' murmelde ze. 'Niet doen... Niet doen... Geen pijn...' Ze had een nachtmerrie. Ik kon haar wakker maken. Ik kon haar ook zo laten liggen en hopen dat het overging op een normale droom. Bezorgdheid sloeg opnieuw toe toen mijn vingers contact maakten met haar huid. Ze was warm. Écht warm. Ze begon steeds meer te woelen in haar bed. 'Ga weg..' mompelde ze. 'Nee.. Niet doen.' Steeds harder en sneller begon ze te praten. 'Ga weg! Ga weg!' gilde ze. Ik greep in. 'Hé, wordt wakker. Je hebt een nachtmerrie!' fluisterde ik in haar oren. Met mijn handen schudde ik haar schouders heen en weer. Plotseling opende ze haar ogen en schoot ze overeind. Haar borst deinde razendsnel op en neer. Haar ogen schoten schichtig door de kamer, alsof ze bang was dat iets of iemand haar aan zou vallen. Tranen stroomden weer als watervallen over haar wangen. Ik sloeg mijn armen om haar heen. 'Sst, wat is er meisje? Rustig maar.' De woorden leken haar niet te kalmeren. 'Er waren mensen. Allemaal mensen. Allemaal dood. Door mij. Ik had ze vermoord. Mijn schuld,' brabbelde ze. 'En een engel. Een engel met lange, blonde haren. Ze moet oppassen. Er was een auto.' Engel? Oppassen? Auto? Wat bedoelde ze? 'Justin?' Ze klonk smekend. 'Ze moet oppassen. Oppassen voor de auto.' Ze had hoge koorts. Echt hele hoge koorts. Ze begon wartaal uit te slaan. 'Ga maar weer slapen,' zei ik tegen haar. Voorzichtig duwde ik haar terug op haar bed. 'Justin? Waarschuw haar. Waarschuw de engel. Anders wordt hij heel verdrietig.' Nu werd ik toch nieuwsgierig. 'Wie wordt er verdrietig? De engel?' 'Nee, niet alleen de engel. De jongen wordt ook verdrietig.' 'Wie is de jongen dan?' drong ik aan. Ze fronste, waardoor diepe lijnen zich in haar voorhoofd groeven. 'Blond haar, blauwe ogen. Altijd vrolijk. Weet je het dan niet meer Justin? Weet je het niet meer van de blauwe blokken?' Verbijsterd keek ik haar aan. 'Hij pakte je blauwe blokken. Toen pakte jij zijn groene blokken. En toen maakten jullie samen een heel mooi kasteel.' Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. 'Heel mooi. En groot. Andere kinderen waren jaloers. Op de groene en blauwe blokken.' Ik kon alleen nog maar naar haar staren. Hoe wist ze dit? Wat was er gebeurt? Wat had ze gezien? Die vragen kon ik haar niet meer stellen. Haar ogen vielen langzaam dicht. 'Pas op engel,' murmelde ze nog. Toen zakte ze weg in een diepe slaap.