Chapter Ten : Leaving Essex Forever

Mijn hoofd klopte pijnlijk toen ik langzaam uit het duister getrokken werd. Moeizaam opende ik mijn ogen,waarna ik ze even snel weer sloot. Het licht brandde als zuur op mijn netvlies,waardoor mijn hoofdpijn nog versterkt werd. Kreunend krabbelde ik overeind. Ik herkende de kamer meteen. Het was mijn oude kamer in Essex.
Zo snel mijn benen me konden dragen,rende ik naar de deur. Gelukkig was die open en ik rende de gang in. Ik wist nog steeds blindelings de troonzaal te vinden. Woedend stormde ik er binnen.
"Hoe durven jullie!?" schreeuwde ik woest.
Moeder en vader keken geschrokken op. Grootmoeder draaide zich met een ruk om.
"Ha,kindje,je bent wakker!" zei ze vrolijk terwijl ze op me af kwam.
Ik weerd haar gespreide armen geïrriteerd af en keek haar met toegeknepen ogen aan.
"Raak me niet aan,verrimpeld serpent." siste ik laag.
Geschokt slaakte ze een krijs. Ze trok wit weg,alsof ze elk moment dood kon neerzakken. Dat ze maar deed,ik zou er niet om huilen. Ze had ons altijd al gecommandeerd en ons gebruikt voor haar plannetjes. Ik liet haar achter en beende naar mijn ouders.
"Hoe durven jullie? Eerst dwingen jullie me met Robert te trouwen,tegen mijn wil. En nu ik hem trouw wil bljven,ontvoeren jullie me! Zien jullie me dan echt alleen maar als gebruiksvoorwerp waarmee je mag doen wat je wil?" tierde ik.
Moeder was al net zo geschokt als grootmoeder,vader keek me kwaad aan. Maar voor één keer trok ik me helemaal niks aan van wat zij dachten. Eindelijk zou er eens naar mij geluisterd worden. Opeens voelde ik twee sterke handen op mijn schouders. Ik draaide me om en keek recht in de ogen can Christopher.
"En in jou ben ik nog het meeste teleurgesteld. Ik dacht dat wij altijd één front zouden vormen tegen deze...deze machtsbeluste imbecielen! En nu speel je gewoon hun spelletje mee!" zei ik met een krop in mijn keel.
Mijn broer leek gekwetst door mijn woorden. Maar ik was ook gekwetst,door zijn daden. Iedereen die ik als mijn vriend beschouwd had,had me zo schaamteloos verraden. Ik merkte Noémi op in een hoek van de zaal. Een gevoel van verdriet overspoelde me,terwijl ik besefte dat ook zij in het complot zat. Maar toen viel even een straal zon op haar gezicht. Ze zag bont en blauw van de slagen. Geschokt rende ik naar haar toe.
"Noémi,wat is er gebeurd?" vroeg ik haar bezorgd.
Ze slikte en keek over mijn schouder. Haastig volgde ik haar blik. Vader keek haar streng aan. Ik wist genoeg. Ik greep mijn dienstmeid bij de hand en trok haar mee naar mijn familie.
"Ik was al gekwetst door jullie verraad,maar nu...! Hoe kunnen jullie dit onschuldig meisje zo mishandelen!? Jullie zijn niet beter dan een stelletje beesten!" snauwde ik woedend.
Ik legde mijn arm om Noémi en nam haar mee de zaal uit. Ik keek haar recht in de ogen,zo vastberaden was ik nog nooit geweest.
"Zijn Jonathan en Calypso hier ook?"
Ze knikte bedeesd.
"Zeg hem Calypso te zadelen. Ondertussen ga ik iets anders aantrekken. Ik vlucht hier weg zodra ze klaar is. Jij pakt alles in wat van mij is. Vanaf het moment dat je klaar bent,kom je me met Jonathan achterna. Begrepen?"
Ze knikte en snelde naar de stallen. Ik rende terug naar de slaapvertrekken. Ik stal een broek uit Christopher's kleerkast,trok die aan samen met een hemd en vestje,deed mijn haar samen en stak die onder een petje. Zoals mijn bedoeling was geweest,zag je me meteen aan voor een jongen. Via een personeelsgang sloop ik naar de stallen. Jonathan had Calypso gezadeld en stond me al op te wachten.
"Dankje,allebei. Jullie zijn fantastisch." zei ik glimlachend.
Ik omhelsde Noémi nog en steeg op Calypso. Na een klak van mijn tong,schoot ze de stallen uit. Vader keek me met grote ogen na toen ik langs de ramen van zijn studeerkamer stoof. Ik hoorde moeder me nog iets achterna roepen,maar ik besteedde geen aandacht van haar. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk terug in Kent zijn. Nooit zou ik nog terugkeren naar de familie die me zo gekwetst had.