#O.2

Na het laatste les uur zei ik Brandy en Charlie gedag en liep naar mijn kluis om mijn jas te halen. Ja, ik weet het. Ik kan mijn jas niet meer aan de kapstok hangen want dan komt Chaz misschien weer met het geweldige idee om hem onder te verven wat al een keer eerder is gebeurd. Ik neem geen risico's dus stop ik hem maar in mijn kluis. Ik haalde mijn sleutel uit mijn kluisje en liep de school uit. Ik woonde opzich best ver weg van school, maar ik hield nou eenmaal van lopen.
Toen ik een paar meter verder liep knalde ik keihard tegen iemand op. Het was Raymond. Ik keek verbaasd op en slikte. 'H-hey Raymond.' Stotterde ik verslagen. 'Hey Kendall, how are you?' Vroeg hij met een brede grijns op zijn gezicht. 'Goed hoor, met jou?' Vroeg ik nog steeds een beetje van slag. Ik stond te glimlachen als een eerste klas debiel. 'Goed, heb je zin om een keer wat leuks te doen, bios of zo?' Vroeg hij op een kalme toon. Ik snap dit dus nooit hè! Hoe kunnen jongens toch altijd zo kalm blijven in een genante situatie. Wacht eens even.. VROEG HIJ ME NOU NET UIT!? Ja, dat deed hij! O god, wat moet ik antwoorden! Denk Kendall, denk.. 'Uh, ja lijkt me leuk!' Zei ik snel. 'Oké, dan haal ik je morgen om 7 uur op, ik zie je.' Zei hij. Hij drukte een vluchtige kus op mijn wang en knipoogde vlak voordat hij weg liep. Daar stond ik dan. Uitgevraagd door de jongen waar ik al zo lang een crush op heb. Ik stond nog steeds als een idioot te glimlachen op straat en mijn tas had ik van verbazing op de grond laten vallen. Opeens werd ik uit mijn gedachten gehaald, en ja hoor laat me raden; Bieber.
'Kendall is verlieeeeffd.' Joelde hij lachend. Ik draaide me met een ruk om en voelde hoe mijn wangen rood kleurde. Daar stond hij. Waarom moet nou net hij hier komen? In ieder geval was hij alleen.
'Shut up.' Zei ik verveeld en raapte mijn tas van de grond die ik met een vloeiende beweging over mijn schouder hing. Ik liep door en hoorde voetstappen achter me.
'Wat moet je met zo'n aap als hij?' Zei Justin uitdagend. 'Hij is geen aap!' Verdedigde ik hem. 'Dat is hij wel Kendall face it, heb je wel eens naar de vorm van zijn hoofd gekeken, net een holbewoner!' Kon hij nog net uitbrengen voordat hij mijn klamme handje op zijn wang voelde branden. 'Auw, waar was dat voor nodig!' Zei hij kwaad. 'Laat me met rust, ik zit niet te wachten op je commentaar Bieber.' Ik liep zonder ook nog maar een blik op hem te werpen door. Hij was niet eens een blik waardig. Ik hoorde zijn voetstappen achter me en ze bleven me volgen tot dat ik bijna bij mijn huis was. Ik kon het eerst nog wel negeren, maar als ik hem verder mee liet lopen, wist hij waar ik woonde. En dat mocht niet gebeuren!
'Bieber, oprotten.' Zei ik terwijl ik me plotseling met een ruk omdraaide. Justin stond stil en keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Waarom zou ik? Trouwens, ik laat je nu al helemaal niet meer met rust, dan had je je handjes maar lekker thuis moeten houden.' Zei hij en hij kreeg een gemene grijns op zijn gezicht. Ik moést van hem af zien te komen. Hij mocht absoluut niet weten waar ik woon! Hij weet namelijk waar mijn vader woont. Ik had hem gister horen opscheppen bij Ryan en Chaz dat hij er eindelijk achter was gekomen waar dè Scooter Braun woonde. En ja, het ergste moet nog komen. Het was 's middags en dan is mijn zus dus op haar werk. Ik was die middag dat Justin langs mijn huis was gekomen dus thuis. Blijkbaar had hij mij en mijn vader het huis binnen zien lopen. En dan komt nu het ergste. Ik hoorde hem bij Ryan en Chaz zeggen dat Scooter een super lekkere dochter had! Nou, dat gaat goed. Maar hij vond me dus stiekem wel leuk. Voor het geval het je nog niet was opgevallen. Mensen die ik haat spreek ik meestal met hun achternaam aan. Vandaar dat ik Justin constant Bieber noem. En het leukste is nog wel dat hij het háát als ik hem zo noem.
Ik negeerde Justin opnieuw en liep door. Toen ik voor mijn huis stond, dacht ik dat Justin weg was.
'Heey Kendall!' Riep mijn vader blij. 'Hey dad!' riep ik terug. 'WHAATT?' Hoorde ik de te bekende stem van Justin achter me zeggen..