Ch. 62 Wallen

Winter

Wallen beginnen zich onder mijn ogen te vormen. Met mijn toverstok tik ik er is tegen zodat ze verdwijnen. ‘Je ziet er goed uit’ sarcasme klinkt duidelijk door in Belinda’s stem. ‘Heb je slecht geslapen?’ ik knik, te moe om iets dom te zeggen. ‘Hoe komt het?’ ‘Ik heb werkelijk geen idee’ met een plof laat ik me op mijn bed vallen. ‘Was je aan Fred aan het denken?’ ‘Nee, hoe kom je daar op?’ ‘Het is toch duidelijk dat je hem leuk vind’ een geniepige grijns staat op haar gezicht. ‘Echt niet’ ‘Echt wel’ ‘Niet’ ‘Wel’ ‘Niet. En waag het om nu wel te zeggen’ mijn toverstok richt ik op haar gezicht. ‘Ik zwijg’ ‘Braaf meisje’ ik sta recht en haal mijn schoenen van onder mijn bed vandaan. ‘Belinda?’ ‘Ja?’ ‘Weet jij waar mijn das is?’ ‘Hij hangt rond je nek’ verbaasd verplaats ik mijn handen naar mijn nek. Waar, tot mijn grote verbazing, inderdaad mijn das hangt. ‘Hoe komt die daar?’ ‘Je hebt hem daarstraks rond je nek gehangen’ ‘Dat was ik helemaal vergeten’ Belinda schud haar hoofd maar besteed verder geen aandacht aan mij. ‘Klaar om naar beneden te gaan?’ snel maak ik een staart in mijn haar en pak ik mijn schooltas. ‘Klaar’ samen met Belinda wandel ik naar beneden. De leerlingenkamer is redelijk vol, iets wat normaal is om dit uur. ‘Wie we daar hebben’ Georges stem is boven alle andere geluiden te horen. ‘Meneer Wemel’ ‘Mevrouw Donaghon’ George pakt mijn hand vast en drukt er een kus op. ‘Heeft u goed geslapen?’ ‘Nee, ze had toen ze opstond wallen onder haar ogen’ ik geef Belinda een por tussen haar ribben zodat ze zwijgt. ‘Dat is niet goed. Waarom heeft u niet goed geslapen?’ ‘Omdat ik niet kon slapen’ ‘Dat vind ik geen goed antwoord’ George wandelt achter me aan richting het portret. Met een zacht duwtje van mijn hand vliegt het portret open. Snel stap ik er door. ‘Hey Winter’ Leo’s hoofd is nog geen vijf centimeter vandat van mij verwijderd. ‘Je wilde naar binnen zeker?’ hij knikt. ‘En jij naar buiten?’ nu is het mijn beurt om te knikken. Ik weet gewoon dat George nu met zijn ogen staat te draaien. ‘Tot sevens’ ‘Tot sevens’ Leo knikt nog is naar George en wandelt dan door het portret in de richting van de leerlingenkamer. ‘Ik heb honger’ ‘Dan zullen we gaan eten’ om eerlijk te zijn ben ik opgelucht dat George niet blijft door vragen over waarom ik niet goed geslapen heb. ‘Wat wil je eten?’ samen met George en Belinda wandel ik de laatste trap af. De geur van eten dringt mijn neus gaten in. Zonder dat hij het zelf door heeft versneld George zijn pas. ‘Rustig, er gaat eten genoeg zijn hoor’ niet begrijpend kijkt hij me aan maar besteed er verder geen aandacht aan. Ik laat me neer ploffen op een van de stoeltjes ongeveer in het midden van de lange tafel. Met mijn handen pak ik twee stukjes stokbrood en hesp. Mijn glas vult zich van zelf met pompoensap. ‘Smakelijk’ mompel ik voor ik een stukje stokbrood in mijn mond stop. Belinda en George mompelen iets terug. Volgens mij moet het smakelijk voor stellen.

Mijn veer krast luid over mijn perkamentenrol heen. Niet dat ik me er iets van aan trek want het is niet enkel mijn veer die krast. Alle veren die, op dit moment in de klas, gebruikt worden maken krassende geluiden. Met grote concentratie schrijven we alle woorden over die op het bord staan. Het puntje van de tong van George hangt uit zijn mond. Zo geconentreerd is hij aan het werken. ‘Nog vijf minuten’ de stem van Sneep verbreekt de stilte. Nog vijf minuten? Denkt hij nu echt dat ik dat alles in vijf minuten kan overschrijven? Als een bezetenne begin ik nog sneller te schrijven dan ik al doe.

‘Wat een beul’ mompel ik als ik uit gehoorafstand van Sneep ben. Belinda knikt. ‘En jij bent dan nog de snelste schrijfster van de klas. Waarom mogen we dat gewoon niet over toveren?’ ‘Over toveren? Belinda, voel je je goed? Wat bedoel je met over toveren’ ‘Wel dat de woorden vanzelf op je papier verschijnen. Gewoon een simpele spreuk en dan verschijnen de woorden die op het bord staan ook op je blad’ ze kijkt me aan met een blik van: Alsof-dit-geen-pure-logica-is. ‘Je bent raar’ ‘Daarom ken ik jou’ ze slaagt haar arm rond mijn schouders en zo wandelen we verder. ‘Wat hebben we nu?’ ‘Geschiedenis van de toverkunst’ een geeuw komt uit de mond van Belinda zodra ze de woorden uit gesproken heeft, hoe toepasselijk. ‘En daarna?’ ‘Waarzeggerij’ ‘Waarom doen we dat weer?’ ‘Omdat we een vak te weinig hadden’ ik knik, haar uitleg klinkt logisch. Met een zucht stoppen we met wandelen, een lange rij voor ons zorgt ervoor dat we niet vooruit kunnen. ‘Zou Kist het erg vinden als we wat later komen?’ ‘Volgens mij zal hij het niet eens opmerken. Die vent is toch dood’ ik grinnik om de woorden van Belinda. ‘Hoe lang zouden we hier blijven vast staan?’ ‘Tien minuten ofzo’ ‘Waarom is er eigenlijk file?’ ‘De trappen zullen waarschijnlijk irritant doen en iedereen naar de foute verdieping brengen’ is haar antwoord op mjin vraag. ‘Hoe komt het dat je vandaag zo slim bent?’ ze kijkt me heel eventjes beledigd aan maar dat veranderd direct in haar normale blik. ‘Ik heb geen idee’ is haar antwoord. ‘Hey, jullie hier ook?’ ‘Nee, we zijn waanvoorstellingen’ verbaasd staart George Belinda aan. Hij is verbaasd omdat Belinda normaal gezien geen steken (Begrijpen jullie het begrip steek? Anders zal ik het wel proberen uit te leggen) geeft. ‘Belinda doet wel meer rare dingen vandaag’ ik zie dat George vaag knikt. Ineens, helemaal uit het niets, trekt Belinda me mee. Zo te zien is de fille weg en stonden we nog als enige te wachten om vooruit te gaan. Onze voetstappen galmen door de gangen heen. Als we aan het lokaal komen zien we dat iedereen nog buiten staat. ‘Waar is professor Kist?’ normaal gezien is hij altijd al in het lokaal. Iemand van Huffelpuf haalt zijn schouders op en gaat dan verder met zijn gesprek.

Normaal gezien als ik examens heb schrijf ik ongelofelijk veel, maar deze keer ben ik me echt aan het concenteren op mijn examens en zit ik dus amper op mijn laptop en vervolgens schrijf ik dan ook minder. Sorry daarvoor, maar woensdag heb ik mijn laatste examen al binnen kort heb veel tijd om te schrijven.