Ch. 60 Jaloersheid?

ELIZABETH POV

‘Juffrouw Ruebens!’ de stem van mevrouw Anderling klinkt luid en hard. Verschrikt kijk ik op. ‘Ja, mevrouw?’ ‘Is de les niet interessant genoeg?’ ze kijkt me met zo’n blik aan dat ik niets anders kan doen dan blozen. ‘Natuurlijk wel, mevrouw’ ‘Dan zou ik graag willen dat je op let’ ‘Natuurlijk, mevrouw’ ik verplaats mijn blik van mevrouw Anderling naar mijn boek. De ogen, van de leerlingen die mee aan staarden, verplaatsen zich ook allemaal.

‘Aan wie was je aan het denken?’ de Wemel tweeling komt langs me lopen. ‘Wanneer?’ ‘Tijdens de les. Deuh’ George draait met zijn ogen met een blik er in van “Alsof dat niet logisch is”. Een rode blos verschijnt weer op mijn wangen, ‘Niemand’ ‘Tuurlijk. En dat moeten wij geloven?’ deze keer is het Fred die praat. ‘Ja, dat moeten jullie geloven’ de tweeling kijkt elkaar met hun bekende, of misschien eerder beruchte, grijns aan. ‘Wat gaan jullie doen?’ ‘Niets’ met nog steeds die grijns op hun gezicht kijken ze ons aan. ‘Ik geloof jullie niet’ ‘We zullen niets doen als je ons zegt aan wie je dacht’ ik kijk rond me heen en trek dan de tweeling mee het hoekje om. ‘Liam’ ‘Bedoel je die jongen van Ravenklauw?’ ‘Die met zijn zwarte haren?’ ik knik. ‘Oeh, Elizabeth heeft een vriendje’ ‘Niet echt’ ‘Hoe bedoel je? Je denkt aan hem tijdens Anderlings les en je hebt hem gekust tijdens het bal. Hoe kan hij dan niet je vriendje zijn?’ er klinkt duidelijk verbazing in Georges stem. ‘Wel, ik bedoel dat hij het niet echt gevraagd heeft. En ik ook niet’ ‘Dan moet je het hem vragen’ Fred kijkt me aan als iemand die aan een kindje uit legt dat 1+1 = 2. ‘Zo simpel is dat allemaal niet’ ‘Natuurlijk wel’ ik draai met mijn ogen. ‘Voor jullie wel’ ‘Waarom zou het voor ons wel simpel zijn en voor jiou niet?’ ‘Gewoon. Ik kan het niet uit leggen’ ‘Meisjes’ hoor ik Fred mompelen. ‘Elizabeth!’ de stem van Liam zorgt ervoor dat ik op kijk en de tweeling een grijns krijgt. ‘Liam’ hij stopt naast me. ‘Wij gaan er is vandoor. Tot straks bij Kruidekunde’ de tweeling kijkt me nog even met een grijns aan voordat ze weg zijn. ‘Hey’ ‘Hey’ Liam kijkt me met een schattig glimlachje aan, zo’n scheef glimlachje. ‘Hoe is het?’ ‘Goed. Met jou?’ ‘Ook goed, ik ben alleen niet zo geconentreerd tijdens de lessen. Anderling heeft me gisteren strafstudie gegeven’ ‘Waarom?’ verbaasd kijk ik Liam aan, hij is een van de enigste personen op Zweinstein waar ik niet van verwachte dat hij strafstudie zou kunnen krijgen. ‘Wel omdat ik niet aan het oplette was’ ‘Waarom was je dan niet aan het oplette?’ ‘Omdat ik aan iets anders aan het denken was’ ‘Ja, maar wat was dat dan?’ Liams ene hand staat, naast mijn hoofd, tegen de muur en met zijn andere hand gaat hij door zijn haren. Zijn hoofd komt dicht bij, tot het naast mijn oor stopt. ‘Jou’ hij beweegt zijn hoofd weer naar achteren zodat hij in mijn ogen kan kijken. Een rode blos zorgt ervoor dat er niets meer te zien is van mijn witte kaken. ‘En jij? Heb je nog aan mij gedacht?’ ‘Ja’ ik kijk omhoog, recht in zijn twee fel blauwe kijkers. Mijn hart slaagt een tel over. ‘Echt?’ verwondering is er in zijn ogen te lezen. ‘Natuurlijk. Anderling is nog uit gevlogen tegen me’ ‘Echt? Ik hoop dat je geen strafstudie hebt’ ‘Nee, volgens mij mag ze me wel’ ‘Natuurlijk mag ze je! Wie kan jou nou niet leuk vinden? Het vriendelijke en lieve meisje dat je bent’ hij glimlacht om zijn eigen woorden. ‘Je overdrijft’ ‘Wie? Ik? Helemaal niet. Alles wat ik zeg is pure waarheid, mijn moeder heeft me geleerd om nooit te liegen tegen een prachtige vrouw’ de roodheid op mijn kaken wordt nog roder dan ze al was. ‘Charmeur’ ‘Dat zal ik als compliment opvatten’ hij glimlacht nog steeds. ‘Ik denk dat ik dringend naar de volgende les moet gaan’ de leerlingen beginnen allemaal te bewegen en richting hun volgende les te wandelen. ‘Dat is inderdaad een goed idee. Welke les heb je?’ ‘Bezweringen’ ‘Van mijn afdelingshoofd’ Liam kijkt me trots aan. ‘Jij?’ ‘Ik heb een tussenuurtje zeg maar. Gelukkig, want we hebben veel huiswerk’ ‘Wij ook. Maar ik moet echt verder, ik heb geen zin om te laat te komen bij Banning’ ik glip onder zijn arm door en wil verder gaan maar wordt tegen gehouden door zijn stem. ‘Wacht’ zijn vingers slagen zich rond mijn pols en trekken me, zachtjes, terug. ‘Ja?’ ‘Wil je mijn vriendinnetje zijn?’ hij slaagt zijn ogen op de grond, bang dat ik hem zou afwijzen. ‘Natuurlijk’ hij slaagt zijn ogen weer omhoog, recht in die van mij. Hij drukt zijn lippen onverwachts op die van mij. Grettig kus ik terug. ‘Ik moet er echt vandoor nu’ snel druk ik nog een laatste kus op zijn lippen voor ik snel naar de volgende les begin te lopen.

‘Waar bleef je nu zolang? Ik begon al te denken dat ik naast een of andere seut zou moeten gaan zitten’ Carlo laat een zucht. ‘Ik was bezig’ ‘Wat heb je gedaan? Je haren zitten helemaal door elkaar’ Carlo zorgt ervoor dat een lok haar achter mijn oor komt te steken. ‘Hoe kun je dat nu doen? Je haren door elkaar krijgen?’ ‘Wel euhm’ ‘Ik luister?’ ik kijk om me heen, om te kijken dat er niet teveel mensen ons kunnen horen. ‘Liam’ fluister ik dan. ‘Wat is er van Liam?’ Carlo kijkt al minder vrolijk dan er voor. ‘Hij heeft het aan gevraagd’ ‘En? Hoe reageerde hij op de afwijzing?’ ik geef Carlo een por tussen zijn ribben. ‘Ik heb hem niet afgewezen’ ‘Wat!’ de mensen die rond ons staan kijken geschrokken op. ‘Rustig. Wat is er?’ ‘Je hebt ja gezegd?’ ik knik. ‘Waarom is dat zo raar?’ Carlo is op zoek naar zijn woorden. ‘Gewoon, ik had nooit gedacht dat je dat zou doen’ ‘Waarom niet? Hij is geweldig’ ‘Ik dacht dat je op iemand anders verliefd was. Dat je daar grote gevoels voor koesterde’ mijn hart slaagt, voor de tweede keer vandaag, een tel over. Zou hij weten dat ik iets voor hem voel? Nee, voelde. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Ik zal het wel fout begrepen hebben’ ons gesprek eindigt brut omdat de leerkracht aan komt en de les begint. De hele les zegt Carlo niets meer tegen me, iets wat ik niet gewend ben van hem. Normaal gezien kan Bezweringen hem niet boeien, dan pest en plaagt hij me. Maar vandaag let hij echt op, wat zou er met hem zijn?