39

Roselyn Valentina Patterson

Zuchtend legde ik m'n mobiel weg. Waarom nam hij nou niet gewoon op? Waarschijnlijk was hij nu hartstikke boos op mij. Maar ik had hem toch een sms'je gestuurd waarin ik alles uitgelegd had? Of hij had dat sms'je niet gelezen. Dat kon ook nog. Dan zat er dus niks anders op dan naar hem toe te gaan. Hij moest gewoon weten wat ik echt voor hem voelde. Het was gewoon stom van mij geweest dat ik niet de waarheid gezegd had. Ik stond op en rende de trap af, het huis uit. Ik had opeens een enorme haast. Hijgend kwam ik even later bij het huis van Justin aan. Ongeduldig drukte ik op de bel. Pattie deed open. 'Hey Rose.' begroette ze me. Ik glimlachte even. 'Is Justin er ook?' vroeg ik. 'Ja, kom binnen.' Ze hield de deur voor me open en ik stapte het huis binnen. Ik hoorde de telefoon gaan. 'Oh, loop maar alvast naar boven. Je weet zijn kamer wel te vinden, dan neem ik dit telefoontje even.' Ik knikte en liep met zenuwen in de buik naar boven. Ik klopte eventjes op de deur voor ik zijn kamer binnenliep. 'Ja?' hoorde ik Justin zeggen. 'Hai, mag ik binnenkomen?' vroeg ik. 'Waarom?' zei Justin. 'Omdat ik je iets wil zeggen.' antwoordde ik. Ik hoorde voetstappen en Justin die zijn slaapkamerdeur opendeed. 'Ja?' Ik schrok van zijn gezicht. Zijn ogen stonden boos. 'Ik wilde het even met je hebben over-.' Verder kwam ik niet want Pattie kwam hysterisch de trap opgestormd. 'Justin, Justin. Pak snel je spullen. Je vader heeft een ongeluk gehad. Hij ligt in het ziekenhuis.' Justin's boze blik veranderde in een angstige blik en hij keek Pattie ongelovig aan. 'WAT?! Maar hoe... Is het ernstig?' Ook ik keek geschrokken naar Pattie. 'Ik weet het niet Justin. Oma belde net. Ze zijn al in het ziekenhuis en je vader wordt nu geopereerd.' Pattie had tranen in haar ogen staan en ook Justin leek elk moment te kunnen gaan huilen. Een beetje ongemakkelijk stond ik tussen hen in. 'Ik ga nu m'n spullen pakken.' zei Justin schor en hij liep terug zijn kamer in. Pattie liep ondertussen naar haar kamer en ik hoorde haar ook spullen in een koffer stoppen. Toen stond ik daar in m'n eentje op de gang. Wat moest ik nu? Weggaan? Het maar laten zo, omdat Justin wel wat anders aan z'n hoofd had? Of moest ik hier even blijven. Justin steunen? Ik besloot voor dat laatste te gaan en liep voorzichtig zijn kamer binnen. 'Wat erg van je vader.' zei ik oprecht. Justin was bezig allerlei kleren in zijn koffer te proppen en probeerde nu zijn koffer dicht te krijgen wat amper lukte. Ik liep naar hem toe en hielp hem zijn koffer dicht te krijgen. Geschrokken zag ik dat Justin rode ogen had van het huilen. 'Ik vind het ook supererg van je vader. Maar je moet vertrouwen hebben dat het weer goed komt. Misschien is het minder ernstig dan het nu lijkt.' Probeerde ik hem op te beuren. Justin reageerde nog steeds niet. Hij staade alleen maar een beetje doods voor zich uit. Ik wilde hem knuffelen maar hij drukte me weg. 'Laat me met rust.' bracht hij uit terwijl hij weer opstond en zijn koffer achter zich aantrok de gang op. Ik liep achter hem aan de trap af en bleef toen voor de voordeur staan terwijl Justin de woonkamer in liep. Even later kwam Pattie ook de trap afgelopen met een koffer in haar hand. 'Sorry, dat ik zo ongelegen kwam. Ik ga maar naar huis. Ik kom een andere keer wel voor Justin. Sterkte.' Ik wilde weglopen maar Pattie hield me tegen. 'Zou je alsjeblieft met ons mee willen gaan? Ik denk dat Justin dat vooral heel erg zou waarderen.' Ik keek Pattie aarzelend aan. 'Ik weet het niet. Ik denk niet dat Justin het heel leuk gaat vinden als ik meega.' 'Jawel, ik weet zeker dat Justin dat heel erg goed doet. Jij bent denk ik een hele goeie steun voor Justin. Dat weet ik zeker.' Ik haalde m'n schouders op en Pattie riep Justin bij zich. 'Vind je het goed als Rose met ons meegaat? Je kent Rose goed en je hebt zelf gezegd dat je het heel goed met haar kan vinden.' Justin keek me even aan en haalde toen z'n schouders op. 'Ze doet maar. Maar dat laatste wat je zei, neem ik terug.' 'Wat?' Pattie keek Justin vragend aan. 'Ik had inderdaad gezegd dat ik het goed met Rose kon vinden. Kón ja. Want dat is nu over.' En met die woorden liep hij weer weg. Een beetje gekwetst keek ik Pattie aan die op haar beurt weer verontschuldigend naar mij keek. 'Sorry, Justin is een beetje overstuur nu denk ik door dat ongeluk van zijn vader.' Ik knikte. 'Maakt niet uit hoor. Ik snap het wel.' Pattie glimlachte even. 'Nou, wij zijn bijna klaar met inpakken. Dan kunnen we daarna naar jouw huis gaan zodat jij je spullen kunt pakken, goed?' 'Oh, ga ik toch mee?' vroeg ik verbaasd. Pattie knikte. 'Ja, Justin doet misschien wel alsof het hem niks doet dat jij meegaat maar ik weet zeker diep van binnen dat hij het heel erg fijn vindt.' Ik glimlachte flauwtjes. Pattie had nog helemaal geen idee van wat er allemaal tussen mij en Justin gebeurd was en als ze het had geweten, wist ik zeker dat ze me niet gesmeekt had om mee te gaan voor Justin.