I apologize

Voor de zoveelste keer deze week liep ik door de lange gang van het ziekenhuis. Kamer 304, kamer 305 en eindelijk was ik bij kamer 306. Nog ietwat onwennig liep ik de kamer binnen. Paige had een eenpersoons ‘kinderkamer’ hier in het ziekenhuis, ze was 17 dus officieel nog kind. “Doe nou eens niet zo verlegen als je hier binnenkomt. Het is goed heb ik toch gezegd,” Paige schonk me een oprechte glimlach waarna een opgeluchte zucht mijn mond verliet. “Krijg ik nog een kus of wat?” grinnikte ze ongeduldig. Ik boog me naar haar toe om haar een korte, zachte kus te geven, maar Paige sloeg haar armen om mijn nek en trok me tegen haar aan. Een innige zoen ontstond en ik bedacht me ineens dat ik ooit zonder dit meisje heb gekund. Een zachte maar toch opvallende kuch kwam vanuit de deuropening waardoor Paige grijnzend, en ik blozend opkeek. In de deuropening stond een verpleegster die ik al eerder gezien had. Mirthe heette ze volgens mij. “Ik kom even de zakken verwisselen,” mompelde ze, wijzend naar de zakken vloeistof die schuin boven Paige hingen en via een slangetje in haar pols zaten. Terwijl Mirthe bezig was met Paige had ik even de tijd om na te denken. Wat was alles snel gegaan. Ik had na de ruzie van bijna een jaar geleden niet verwacht dat het nog goed zou komen tussen ons. Ik had Paige ontzettend gekwetst, ik was het eerste meisje waar Paige verliefd op was geworden, en met mijn domme kop was ik vreemdgegaan. Met een jongen nog wel. Natuurlijk miste ik Paige, maar ik had het lef niet om naar haar toe te gaan en mijn excuses te maken. Totdat mijn moeder me in paniek belde met de mededeling dat Paige in het ziekenhuis was opgenomen, met kanker als prognose. Leukemie om precies te zijn. Dat was voor mij het ‘laatste duwtje in de goede richting’. Via mijn moeder kwam ik erachter in welk ziekenhuis ze lag en wat daar de bezoekuren waren. Twee dagen later had ik, na het vele oefenen in mijn hoofd, eindelijk het lef om ook echt naar het ziekenhuis te gaan. “Waar denk je aan?” onderbrak Paige mijn gedachten. “Aan ons, nou ja aan de dag dat ik mijn excuses aanbood,” gaf ik met lichte blos op mijn wangen toe.


Schuchter keek ik om de hoek van de deur. “Ben jij dat Kyra?” klonk een schorre stem van half onder de lakens. Ze had me al gezien nu, ik moest door. “Eh ja. Ik.. tja..” hakkelde ik. “Ik wilde even met je praten,” stootte ik uit. Een beetje vuil keek Paige me aan, en wie was ik om daar iets van te zeggen. “Ik wil graag ehm. Sorry. Echt waar het spijt me zo erg. Ik weet niet waar ik mee bezig was. Ik wilde je niet bedriegen, en al helemaal niet kwetsen,” stotterde ik moeilijk. “Oh Paige,” huilde ik daarna. Toen ik beschaamd opkeek zag ik dat Paige kil keek. Ik kon helemaal niets van haar gezicht aflezen. Het was ineens heel akelig stil op het geluid van mijn snikken na. “Kyra,” was het enige wat ze zei. “Wat is er Paige, alsjeblieft praat tegen me.” Heel zacht zodat ik het bijna niet kon horen fluisterde ze; “Ik hou van je.” Een gevoel van geluk, van euforie ging door me heen. Vlinders botsten tegen alle kanten van mijn buik aan toen ik haar glimlach zag. Dat gevoel duurde helaas niet voor lang toen de glimlach op haar gezicht veranderde naar een boze uitdrukking. “Daar kom je nu pas mee? Ik heb je godverdomme bijna een jaar niet gesproken, en dan als ik hier in dit ziekenhuis lig te creperen kom jij je excuses aanbieden?!” Ik zag hoe ze zich moest inhouden om niet te schreeuwen, en dook een beetje in elkaar van de beschuldigende ondertoon in haar stem. Alle opgekropte tranen kwamen er nu uit. “Ik heb zo’n spijt Paige, voor alle pijn die ik veroorzaakt heb, voor al de keren dat ik de reden van je tranen was. Geef me nog een kans alsjeblieft. Het spijt me zo. Moeilijk keek ik voor me uit. Ik durfde Paige niet meer aan te kijken. “Kyra, zweer je dat je me nooit meer kwetst?” Langzaam knikte ik. “En beloof je van me te houden, en voor me te zorgen?” Weer knikte ik. “ Én beloof je me iedere dag op te komen zoeken in dit gedrocht van een gebouw?” Terwijl ik knikte kwam de lach terug op mijn gezicht, ik wist waar ze mee bezig was. “Dan vergeef ik je.” Blij sprong ik op om haar te omhelzen. Het was eindelijk weer goed.


“Wat was dat een geweldig moment hè. Ik denk er ook nog vaak aan hoor,” gaf ze zonder schaamte toe. Mirthe was de kamer al weer uitgelopen nadat haar pieper afging, wat inhield dat we weer alleen waren. “Wat had je eigenlijk gedaan, als ik je excuses niet had aanvaard?” vroeg Paige. “Ik weet het niet,” gaf ik eerlijk toe. “Daar had ik eigenlijk nog niet echt over nagedacht. Ik heb zolang nagedacht over hoe ik mijn excuses moest aanbieden dat ik niet eens bedacht heb, hoe jij zou reageren.” Een schaterende lach klonk door de kamer. “Precies zoals ik je ken, schatje,” grinnikte ze. “En was dit de enige manier die je bedacht had, of waren er nog meer? Nu ben ik nieuwsgierig.”
“Okee, even denken. Ik had drie manieren bedacht.” Aandachtig luisterde Paige en ze knikte ten teken dat ik door kon gaan. “De eerste manier weet je. De tweede manier was door middel van een brief. Het was mijn plan B zeg maar. Ik had de brief al geschreven, en als ik je dan slapend had aangetroffen dan had ik de brief op je nachtkastje gelegd. En de der-“
“Wat romantisch,” gilde Paige hyper. “Zal ik de derde manier ook nog vertellen of ga jij erdoorheen zitten gillen?” Betrapt keek ze me aan. Een glimlach kon ik niet onderdrukken door de speelse uitdrukking op Paige’s gezicht. “Oké, de derde manier –die overigens heel stom was- was om Eleonora naar jou toe te sturen. Maar daar zou je waarschijnlijk niet heel blij van zijn geworden, dus ging ik zelf maar. Ik denk ook dat als ik Eleonora had gevraagd, dat jij dan nog bozer was geworden.”
“Waarschijnlijk wel ja, maar dat was dan ook heel laf geweest.” Even was het stil tussen ons, maar de stilte was niet onaangenaam. “Waarom kwam je eigenlijk pas toen ik in het ziekenhuis lag. Had je echt medelijden met me? Sorry dat ik dit allemaal vraag, maar nu we toch al zo eerlijk zijn, wil ik het weten ook.”
“Ik wilde al lang met je praten, maar ik durfde het gewoon niet. Ik was zo bang voor je reactie. Ik heb er zo vaak over nagedacht, en toen belde mijn moeder me ineens belde dat jij in het ziekenhuis lag, voelde ik me zo schuldig. Als ik niet naar je toch was gegaan en je was,” het was moeilijk om nu door te gaan. “Als jij dan was gestorven, dan had ik altijd met dat schuldgevoel gelopen. Het is misschien een beetje overdreven, maar ik was echt bang dat je het niet zou overleven.” Weer was het stil, maar deze keer omdat Paige mijn antwoord niet had verwacht. Het was misschien ook een beetje vergezocht, maar dat was gewoon hoe ik me voelde. “Wow Kyra, dat is eigenlijk heel lief.” Paige werd onderbroken door een dokter die de kamer binnenkwam. Hij liep naar ons toe en gaf ons beide een hand. Achter de man zagen we de moeder van Paige binnenkomen. Ze had rode randen rond haar ogen, had ze gehuild? De dokter onderbrak mijn gedachten door te beginnen met praten. “Paige, de uitslagen van de onderzoeken zijn binnen.” Paige knikte een beetje moeilijk, volgens mij had ze ook al door dat het niet goed zat. “De kanker is uitgezaaid naar je lymfeklieren. Het spijt me Paige.” Paige knikte nogmaals, niet beseffend wat er zojuist tegen haar was gezegd. “Ik kom later nog terug om een aantal dingen door te spreken, ik zal ze nu eerst met je moeder bespreken.” Doods zat Paige op haar bed en samen zagen we hoe haar moeder samen met de man wegliep. Ik draaide me terug naar Paige die maar wat voor zich uit staarde. Ik schoof wat naar voren op het bed waar ik op zat en sloot zachtjes mijn armen om haar heen. Dat was voor Paige het moment waarop alles doordrong, en ook het moment waarop ze zich huilend tegen me aan liet vallen. “Rustig schatje, het komt goed. Ze kunnen je vast wel genezen, die doktoren van tegenwoordig zijn hartstikke slim.” Het enige wat Paige liet horen was een luide snik. “Het komt wel goed,” herhaalde ik nog eens. De woorden van de dokter bleven door mijn hoofd spoken. ‘Het spijt me.’ Alsof hij er iets aan kon doen. Het spijt me.