51. The End

Ik hoorde voetstappen binnen rennen en een stank nam de kamer over, dat kon maar één ding betekenen; Meggie. ‘Isla!’ hoorde ik haar schreeuwen en ze rende op me af. Ze omhelsde me stevig en ik lachte. ‘Ik heb jou ook gemist hoor’ zei ik. Ik drukte een kus op haar haar en ze giechelde. Ik keek haar weer serieus aan. ‘Hoe gaat het met jou en Noek?’ vroeg ik. Ze keek bedroefd. ‘Ik..ik ben een soort van.. ehm.. weggelopen’ mompelde ze. ‘Wat?!’ zei ik. ‘Ik weigerde in een huis te wonen met mijn vijand dus ben ik weggelopen’ zei ze. ‘En Inge en Seth dan?’ vroeg ik. ‘Die weten waarschijnlijk wel dat ik hier ben, ik wil alleen Noek niet meer zien’ zei ze. Ik knikte en omhelsde haar. ‘Maar..ehm.. Mag ik dan hier wonen?’ vroeg ze zenuwachtig. ‘Natuurlijk lieverd, je bent altijd welkom’ zei ik. ‘We moeten alleen even een kamer hier voor je klaar maken’ zei ik. Ze keek me aan. ‘Misschien.. als jullie dat willen..ehm..Zou ik bij jou en Morgan kunnen wonen?’ vroeg ze. Ik lachte en keek Morgan aan. Zijn uitdrukking was blij en hij knikte.’Natuurlijk schat’ zei ik blij. ‘Ben ik dan een soort van jullie dochter?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘Dat ben je altijd al voor ons geweest lieverd, maar je moet onthouden dat je ook je eigen ouders nog heb’ zei ik. Ze lachte naar me en omhelsde me steviger. Morgan stond op en omhelde ons. ‘De dochter die we nooit kunnen krijgen’ zei hij en hij drukte een kus op mijn mond. Alice stond in de deuropening te glimlachen. ‘Dus ik ben nu alweer een tante?’ vroeg ze enthousiast. ‘Een soort van’ mompelde ik lachend. Ik hoorde blij gelach en rook de stank erger in de tuin. Ik liet Meggie en Morgan los en liep naar de tuin. Daar stonden Renesmee en Jacob omsingeld door de rest van de familie. Ik liep naar ze toe en omhelsde Renesmee. Ze keek erg blij en Jacob ook. Nieuwsgierig keek ik ze aan. Renesmee snapte de hint. ‘Ik ben zwanger!’ zei ze blij. ‘Gefeliciteerd!’ zei ik en drukte een kus op haar en Jacob’s wang. Ze moest blij zijn dat ze zwanger kon worden. Edward had een gelukkige blik op zijn gezicht, maar ook een bezorgde blik. Ik legde mijn hand op zijn schouder. Het komt wel goed met Renesmee. Dacht ik. Hij knikte maar zijn blik bleef hangen. Iedereen was wel blij op dit moment, niemand was dood, Renesmee was eindelijk zwanger, ik had nu een soort gezinnetje. Nu kon er niets meer fout gaan aan dit gelukkige moment. Ik liep weer naar binnen en pakte de hand van Morgan vast. Meggie was naar buiten gerend om Renesmee te feliciteren. Ik keek hem aan en hij drukte een zoen op mijn lippen. Ik staarde in zijn ogen, de blik die ik nooit meer kwijt wou raken, de man die altijd in mijn hart blijft, mijn toekomst zonder zorgen.