Hoofdstuk 3.

Samir staat foto’s te bekijken. ‘Jij en je vriend zijn, waren echt super lief samen’ mompelt Samir terwijl hij een lijstje weer voorzichtig terugzet en zich naar mij toe draait. ‘Dank je’ mompel ik terwijl ik op de bank ga zitten. Samir gaat ook zitten en bekijkt me, waardoor ik naar beneden kijk. ‘Hoe heette hij eigenlijk?’ vraagt Samir dan. ‘Damien’ zeg ik zachtjes. ‘Hij was nog heel jong’ stelt Samir vast. ‘Een jaar ouder dan mij’ zucht ik. ‘En jij bent?’ vraagt Samir. ‘Negentien’ glimlach ik. ‘Heel erg jong’ zegt Samir zachtjes. Ik knik en neem een slokje water. ‘Wist hij dat hij vader ging worden?’ vraagt hij. ‘We wisten het niet toen hij wegging. Maar zodra ik het wist heb ik het hem laten weten. Een extra reden om veilig terug te komen, alleen hij komt niet terug’ zeg ik zwakjes. ‘Ik weet zeker dat hij alles heeft gedaan om veilig thuis te komen. Hij had een prachtige vrouw en ongeboren kind op zich wachten’ zegt Samir terwijl hij zijn hand heel even op de mijne legt. ‘Dank je’ fluister ik. ‘Heb je al iets van een babykamer?’ vraagt Samir dan na een korte stilte. ‘Nee’ mompel ik terwijl ik mijn hoofd schud. Daar had ik aan moeten denken, maar ik was zo druk met van alles en nog wat dat ik een van de belangrijkste dingen ben vergeten. ‘Wanneer ben je uitgeteld’ vraagt Samir terwijl hij naar mijn dikke buik staart. ‘Over een maand’ mompel ik. ‘Dan moeten we snel spullen gaan halen, anders heb je een probleem’ zegt hij. Ik knik en staar naar mijn vingers. ‘Dan haal ik je morgen middag rond 2 uur op, na de training en dan gaan we baby spullen komen’ grijnst hij. ‘Samir’ mompel ik. ‘Ja?’ vraagt hij. ‘Waarom wil je me helpen? Niet dat ik het niet fijn vind, maar ik snap het gewoon niet’ mompel ik. ‘Ik weet het niet goed, maar ik heb gewoon het gevoel dat ik je moet helpen. En ik vind het leuk om te doen’ glimlacht Samir verlegen. Ik glimlach terug en neem een slok water terwijl hij een slok van zijn cola neemt. ‘Vind je het goed dat we samen gaan, je kan ook alleen. Maar ik bedoel met je buik enzo’ ratelt Samir. ‘Nee, lijkt me leuk’ glimlach ik. ‘Oké, dan kom ik morgen met de grote auto’ grinnikt hij. ‘Mag ik wat vragen?’ vraag ik. Samir knikt. ‘Wat bedoel je met training? Dat snap ik niet’ mompel ik. Samir krabt achter op zijn hoofd. ‘Ik ben een profvoetballer’ zegt hij dan. ‘Oh, echt? Dat is leuk, ik kijk nooit voetbal. Dus ik zal je daardoor niet herkend hebben’ lach ik. Samir grinnikt. ‘Ik ben blij dat je me niet herkend hebt, ik ben al die fangirls nu wel zat’ zegt hij dan. Ik glimlach even. ‘Bij welke club speel je dan?’ vraag ik. ‘Arsenal’ zegt Samir. Ik knik nadenkend. ‘Dat ken ik wel, die hebben een rood tenue aan’ mompel ik dan. ‘Ja, klopt. Als we uit spelen geel’ zegt Samir. ‘Nu snap ik je al niet meer. Dus geen voetbalverhalen vertellen of je bent uren bezig om me het uit te leggen’ lach ik. ‘Maar ik heb wel even tijd’ grinnikt Samir. Hij begint het helemaal uit te leggen.