10 jaar later

Er liepen 2 mensen onopgemerkt de stad uit. De een was een jaar of 14 en de man naast hem was eind 20. ook wel gezegd Yassen en Alex.
Er was ondertussen zoveel chaos in de stad dat niemand merkte dat de daders de stad gewoon uit liepen. Alex en Yassen hadden de opdracht hekregen om een aantal mensen uit te roeien. Daarvoor hadden ze een bom gebruikt. Alex liep terug naar het vliegveld waar hun vliegtuig stond te wachten. Ze zouden eindelijk terug gaan naar Venetië terug naar Scorpia terug naar huis. Eenmaal thuis aangekomen liep Alex enigszins moe naar zijn kamer. Het was er groot en lux. Er zaten veel ramen in de muren en er zat een groot balkon aan Alex’ kamer vast. Hij kleedde zich om en liet zich op bed neer vallen. Vrijwel meteen sliep hij.
Een paar dagen later toen Alex en Yassen aan het trainen waren kregen ze te horen dat ze bij Julia moesten komen. Alex veegde zijn bezwete gezicht af aan een handdoek en sloeg hem rond zijn nek.
Julia’s kantoor was nog niets veranderd, het was er groot en lux. Yassen en Alex gingen beide op een stoel zitten. “Jullie hebben je missie geweldig volbracht. Niemand die weet wie het gedaan heeft.” Alex grijnsde gemeen. Hij had niet dezelfde kille blik als Yassen als hij iemand ging vermoorden. Hij had gewoon een gemeen grijnsje. “Daarom had ik een vraag. Ik stuur mensen normaal nooit zosnel achterelkaar op een missie maar ik ga het toch vragen. We zijn ingehuurd door een of ander rijk iemand die zijn buurman omzeep wil helpen omdat hij een alcoholist is. Best zielig vin je niet.” Alex grinnikte. Wat makte hem het nou uit wie er dood moest en om wat voor rede. Hij werd er rijk van. “Hier is alles wat jullie nodig hebben. En zorg er voor dat jullie slagen.” Hij pakte zijn vlieg ticket en zag dat Yassen het zelfde deed. Zo te zien moesten ze naar Engeland. Geweldig dacht hij sarcastisch.
De volgende ochtend zaten ze in het vliegtuig. “Waar woont hij eigenlijk?” “Ik denk niet dat we hem thuis zullen vinden Alex. Eerlijk gezegd zat ik aan zo’n steegje te denken waar de meeste alcoholisten overnachten.” “En welk steegje had je in gedachten?” “Noch geen een in het bijzonder maar we vinden hem wel.” Yassen schonk Alex een van zijn zeldzame glimlachen. Alex was de afgelopen 10 jaar zo’n beetje opgevoed door Yassen. Daarom was hij ook een vader/broer type voor Alex.
Het hotel waar ze in logeerden was uiteraard lux want als huurmoordenaar ben je niet arm. Yassen ging eten halen terwijl Alex onder de douche ging.
Toen hij de voordeur hoorde open gaan wist hij dat Yassen weer thuis was met eten. Hij stapte onder de douche vandaan en trok schone kleren aan. Hij wilde hier zo snel mogelijk weg en terug gaan naar Venetië. Dit was het land waar zijn vader was vermoord. Die was het land waar de medewerkers van de moord op zijn vader woonde. En het ergste was dat did het land was waar zijn oom vandaan kwam. De man die allen maar tegen Alex had gelogen over de dood van zijn vader. Ian had ook altijd gelogen over waar hij werkte. Hij had altijd gezegd dat hij bij een of andere saaie bank werkte maar in werkelijkheid hoorde hij bij MI6. Alex kreeg de rillingen als hij aan MI6 dacht. Hij had er echt een gruwelijke hekel aan maar er viel verder weinig aan te veranderen. “Waar gaan we eerst zoeken voor onze lieve alcoholist?” “Ik heb al wat plaatsen gevonden waar hij zou kunnen zitten. Maar in dit land moeten we extra voorzichtig zijn want MI6 zit nog steeds achter ons aan. Waren we nou maar in Rusland daar zou dit werkje een stuk makelijker gaan.” Yassen was helemaal dol op zijn vaderland. Ook had hij niet meer zoon kille stem. Alex leerde veel van hem. Bijvoorbeeld talen. Zo had hij Duits, Russisch, Chinees en Italiaans ook onder de knie gekregen. Ze aten in stilte verder. Alex besloot vroeg naar bed te gaan. In tegenstelling tot Yassen had hij wel 8 uur slaap nodig. Hij ging er van uit dat Yassen vannacht nog wel zou uitvinden waar hun lievelings alcoholist sliep. Alex had gelijk. Yassen sliep per nacht zo’n 4 uur want de nacht was hem veel te kostbaar. Hij zou er vannacht achterkomen waar die vent sliep. Yassen wilde netzo graag weg uit dit land als Alex, want hier bracht hij hem alleen maar in gevaar.
Toen Alex de volgende ochtend wakker werd had Yassen al uit gezocht waar hun slachtoffer sliep. Dat was raar normaal deden ze dat rustig aan. “Kom Alex eet snel even iets dan kunnen we vertrekken.” Hij pakte snel iets te eten.
Even later stonden ze in een vies steegje waar overal afval. Aan het einde van het steegje zat een smerige man. Yassen liep op hem af. Alex had wel door dat Yassen al het werk wilde doen zodat Alex niet in de problemen kon komen. Yassen trok een geweer en schoot de man door zijn hoofd. “Veel sneller kon dat niet gaan, hè Alex?” Yassen draaide zich om en zag het ergste wat er maar voor hem bestond.