~057~

Mary Brooks

Snel loop ik terug naar de leerlingenkamer, ik ken hem niet maar het doet toch pijn zoiets te horen over je vader. Ik denk dat ik hem niet eens meer wíl vinden, maar ik moet wel, voor mijn moeder. En voor mezelf ook, ik moet het weten. Ik heb al zo lang zonder hem gewoon mijn leven geleefd, hij betekent niks voor me. Maar als hij onschuldig is, zou dat nog wel kunnen. Áls hij onschuldig is. Áls hij me wel wíl kennen. Ik stop abrupt met lopen. Wat als hij me niet wíl kennen? Ik zat alleen maar aan mezelf te denken, aan mijn eigen gevoelens. Maar het zal voor hem natuurlijk ook niet makkelijk zijn als hij ineens een dochter blijkt te hebben. Hij is net ontsnapt uit de gevangenis, hij heeft wel wat anders aan zijn hoofd.

Ik ben nog steeds diep in gedachten verzonken als ik de leerlingenkamer binnenloop. Tot mijn verbazing zit daar verder niemand. Het avondmaal zal wel begonnen zijn, ik loop de leerlingenkamer weer uit. Onderweg word ik echter tegengehouden door Ginny, die me met een geheimzinnige glimlach weer meeneemt naar de leerlingenkamer.
´Maar ik heb nog helemaal niet gegeten.´ Protesteer ik, als ze zegt dat ik op de bank moet gaan zitten.
Ze kijkt me streng aan en ik ga toch maar zitten. ´Dat komt zo wel, eerst dit.´ Ze overhandigt me een stuk perkament.
Verbaasd kijk ik haar na als ze grijnzend de leerlingenkamer weer uitloopt. Ik schud mijn hoofd en kijk dan naar het perkament in mijn handen. Als ik het open heb gevouwen, herken ik Freds handschrift.

Vanavond, half acht in de Noordertoren.

Ik kijk op de klok en zie dat het al bijna zeven uur is, snel ren ik naar de slaapzaal om me om te kleden.