Proloog.

De koning zat op zijn troon, die naar het raam gericht stond, te denken over de vele rampen die zijn planeet teisterde. Een planeet was Sariton niet echt te noemen, daar was het immers veel te klein voor. Maar omdat dit gewoon alles is, hoe vaak Professor Kwarteux en zijn team ook hebben gezocht naar nieuw land, is het als je het zo wilt bekijken een planeet.
Koning Furton verwachtte vandaag groots bezoek: de man die een oplossing zal gaan vinden voor de rampen, althans, dat hoopte hij. Maar iemand die er voor heeft gezorgd dat de gemiddelde bewoner van Sariton drie keer zo oud wordt, er niemand meer honger hoefde te lijden omdat er nu eten aan overvloedde is en bovendien de slimste geleerde is die er op Sariton rondscharreld moet toch wel met een goed plan komen om de Waginders weg te lokken?
Balin Furton, zoals hij echt heette, rechtte zijn rug en keek met een bezorgde blik over zijn planeet uit. In de verte zag hij een rookwolk opstijgen, waarschijnlijk hadden de Waginders met een vuurstraal weer een boerderij platgebrandt. De koning werd woedend en sloeg met zijn vuist op de leuning van zijn troon. Hoe kunnen ze ons zoveel onrecht aandoen? dacht hij verbitterd. Een harde gil maakte hem nog woedender, en hij stond op en begon te ijsberen door zijn kamer.
Zomenteen komt Kwarteux, dan komt alles goed. Dan komt alles goed goed... dacht hij bij zichzelf. En net op dat moment scheerde er een witte stip langs het raam van het vertrek van de koning. Even dacht koning Furton dat het een verdwaalde Vrater was, een vogel die zo lang zonder zuurstof kunnen dat ze naar andere planeten vliegen en daar informatie ophalen voor eventueel nieuwe handigheidjes, maar toen herkende hij de vliegende schotel van Kwarteux, en sprong hij van blijdschap de lucht in.

Niet veel later zaten koning Furton en Professor Kwarteux aan het puntje van een lange tafel, tegenover elkaar, te spreken over de rampen. Naast hun was er niemand anders in de vergaderzaal.
'Balin,' begon Kwarteux. 'U moet mij eerst uitleggen wat er aan de hand is. Ik woon immers in het Onbewoonbare Land, waar de Waginders niet vechten.' Zijn brilletje stond op het puntje van zijn neus.
'Oké. Sinds vier à vijf maanden geleden wordt dit gebied, het Bewoonbare Land, geteistert door verschrikkelijke monsters die zich schuilhouden in het Bosland. Ze vernielen de huizen, laten de oogsten mislukken en maken van het Bewoonbare Land een hel. Een boer was thuis toen de monsters zijn boerderij aanvielen. Hij heeft een foto kunnen maken, waardoor we weten wie het zijn. De Waginders.' De handen van de koning begonnen te trillen.
'Aha,' zei Kwarteux. Zijn ogen waren op de tafel gericht, waardoor koning Furton zijn gladgestreken, grijze haren kon zien. Ze leken ieder moment van de schedel van Kwarteux te kunnen vallen.
'Ik heb een plan!' riep Kwarteux plots. 'Een héél goed plan!'
'Vertel!' krijste Balin Furton. Hij keek de professor hoopvol aan.
'We halen bewoners van de dichtbijzijnste planeet: Aarde. We voeden de Waginders daar mee. Ondertussen gaan mijn team en ik een grootte bariérre om het Bosland heen bouwen, waardoor de Waginders als het ware opgesloten zitten.' Professor Kwarteux grijnsde gemeen.
'Maar de andere dieren dan?' vroeg Furton.
'Die halen we naar het Onbewoonbare Land! O, wat een goed plan!' schepte de professor op.
'Dat zeker,' beaamde de koning. 'Maar hoe duur gaat dat kosten?'
'Twee miljoen Saritonse Munten.' Het scheelde maar weinig of de koning was van zijn stoel gevallen.