#100.

Het was nog vroeg toen ik wakker werd. Een wekker die de mijne niet was gaf aan dat het negen uur in de ochtend was. Het duurde een tijdje voor alle herinneringen weer op zijn plaats vielen. Ik zuchtte. Het was maar goed dat ik vroeg wakker was gekomen, want ik kon hier natuurlijk niet bij Tom blijven liggen, al moest ik toegeven dat het best knus was in zijn bed. Ik kwam tot de vaststelling dat ik amper een drietal uren geslapen had en het werd me duidelijk dat het een lange dag zou worden. Ik hoopte alleen maar dat Bill niets vermoeiends met me van plan was vandaag. Ik draaide me om, zodat ik Tom kon zien liggen. Hij lag plat op zijn buik en met zijn handen onder zijn hoofdkussen. Ik besloot om hem maar niet wakker te maken en sloop zo voorzichtig mogelijk van onder de lakens vandaan. Eigenlijk wilde ik hem nogmaals bedanken voor afgelopen nacht, maar dat zou ik later moeten doen. Ik probeerde zo weinig mogelijk lawaai te maken met de deuren.
Mijn kant van ons bed voelde koel aan. Een kleine rilling liep over mijn rug toen ik naast hem ging liggen. Het leek wel alsof Bill amper bewogen had, hij lag nog steeds in dezelfde houding als toen ik bij hem vandaan geslopen was. Het bewees maar eens hoe vast hij sliep. Ik schoof een beetje op, zodat mijn lichaam een stuk dichter bij dat van hem lag. Ik plaatste mijn hand op zijn middel en genoot van de warmte die zijn lichaam op me overbracht. Alweer hadden mijn gedachten vrij spel. Een deel van me vroeg zich af of ik er wel goed aan gedaan had het hem te vertellen. Nu dat ik me terug beter voelde, leek mijn uitbarsting van gisteren zo zinloos. Misschien had ik me beter ingehouden, me sterk gehouden. Het was alsof ik in een paniekreactie besloten had het er allemaal uit te gooien, maar nu leek het dom. Toch voelde het aan de ene kant wel goed, zo mijn geheim delen met Tom. Ik was in ieder geval toch wel een stap dichter. Ik moest dit positief proberen te bekijken. Als ik het overleefd had om het aan Tom te vertellen, dan zou ik dat vast ook wel doen wanneer ik tegenover Bill stond. Alleen wist ik niet hoe wij het zouden overleven. Ik moest alleen wachten tot de tijd rijp was, al had ik het gevoel dat die al lang overrijp was.
Niet veel later dutte ik met diezelfde verwarde, tegenstrijdige gedachten in. Ik had nog niet genoeg slaap gehad en ik was nog steeds vermoeid van de vele emoties. Het leek me het beste om van de resterende tijd dat Bill nog sliep te profiteren en mijn geest rust te gunnen.