Kunst en lust.

Giovanni P.O.V.

Ik begon met het schetsen van Bella's gelaat.
En terwijl ik haar schetste voelde ik weer hoe het gevoeld had onder mijn vingers.
Kaaklijn: teer, zacht als zijde en rond.
Neus: fijn, niet te groot of te klein.
Haren: ragfijn, soepel en zacht.
Lippen: warm, uit balans en kersenrood.
Ik ging verder met haar schouders, armen en boezem. Ik aarzelde even en probeerde me te herinneren hoe die er onder die jurk uitzag. Mijn adem stokte.
Ik keek haar nog eens aan, alsof ik niet zeker was hoe ik verder moest. Ik bestudeerde haar lang tot ze haar wenkbrauwen fronste en ik zag dat ze zich ongemakkelijk voelde.
Ik lachte en zij lachte ongemakkelijk terug. De kleur van haar wangen was verdwenen. Ik fronste en de kleur kwam meteen terug. Ik vond het grappig hoe goed ze me al begreep. Ik schetste verder, me afvragend of ik nog eens de kans zou krijgen om dat wat ik schetste aan te raken. Ik verlangde naar haar zachte huid en warme lippen. Maar ik wist ook dat ze niet van mij was. Jaloezie vlamde op. Mijn muze behoorde van mij te zijn. Van mij en van niemand anders.
Ik was veel te snel klaar met schetsen en omdat ik nu eenmaal zo werkte was het nu tijd om te stoppen en mijn model haar mening te vragen. Ik keek nog eens en deed alsof ik een lijn perfectioneerde.
"Kom maar kijken. Ik ben klaar met de eerste fase," zei ik haar.
Ze leek opgelucht dat ze zich weer kon bewegen. Ze liep met een nieuwsgierige blik naar me toe en bekeek haar evenbeeld met grote ogen.
"Wauw, dat lijkt goed... Je bent briljant." Ik voelde me gevleid door haar oprechte woorden. "Ik ben blij dat je het mooi vindt," zei ik met een vreemd gevoel in mijn borst. Ik wilde me naar haar toedraaien en haar in de ogen te kijken, ik wilde dat zij terug zou kijken en dat ze naar adem zou happen als ze zag hoe intens ik haar aankeek, ik wilde dan naar haar toebuigen en haar kussen. Maar er werd op de deur geklopt.
"Bella? Jongeheer Edward laat weten dat hij terug is."
"O, bedankt Eliza!" En weg was ze. Ik stond op en liep de kamer uit.
"Wilt u uw werk niet meenemen?" vroeg de dame aan de deur.
"Nee, ik werk er toch niet meer aan voor ik hier weer kom. En zo kan jongeheer Edward het ook bewonderen," verklaarde ik.
"Zal ik u uitlaten?"
"Nee, bedankt ik vind het zelf wel." Ik wilde nog lang niet naar huis. Ik wilde weten waar Bella heenging. Ik volgde haar op een afstand naar de tuin. Ze liep om het meer heen en kwam uiteindelijk uit op een beschutte plek die op het eerste zicht niet meer was dan een grote struik maar als je het pad afliep en dicht genoeg kwam zag je dat er een deurtje was. Ik verschool me in een opening tussen de wortels en luisterde naar wat er gezegd werd.

Edward P.O.V.

Ik liep ongeduldig heen en weer in de kleine ruimte in de heg. Het was onze geheime ontmoetingsplaats. Niemand had ons hier ooit gezien. Bella kon er elk moment zijn. Ik hoorde haar voetstappen dichterbij komen en keek verwachtingsvol naar de plek waar ze tevoorschijn zou komen.
"Edward!" Ze vloog in mijn armen en zoende me meteen alsof we elkaar jaren niet meer gezien hadden. Ik beantwoorde haar kus zonder aarzelen.
"Wat is er mijn lief. Je bent zo gespannen. Was het niet leuk bij Giovanni?" vroeg ik bezorgd.
"Nou, ik vond het gewoon niet fijn dat hij zo naar me staarde, het moest wel om me te kunnen tekenen maar het voelde ongemakkelijk. En ik miste je natuurlijk vreselijk." Ze kuste me weer om dat laatste te benadrukken. Ik kuste haar nu niet terug, er was iets mis. Ze verzweeg iets voor me.
"Wat is er Edward?" Ik keek in haar verwarde ogen.
"Dat kan ik beter aan jou vragen. Er is iets dat je voor me verzwijgt... Hij heeft toch niet... niet zoals... die eerste keer... Je weet wel, met Frederik?" Ik kon me er niet toe zetten mijn angstige vermoeden luidop uit te spreken.
"Nee, hij heeft me niet...Natuurlijk niet. Dan had ik het geen minuut met hem uitgehouden. Het voelde in het begin alleen wat intiem. Hij wilde me helpen de juiste positie te vinden, niets om je zorgen over te maken. Wees niet ongerust Edward. Hij is erg professioneel. Werk en privé houd hij strikt gescheiden. Wees niet bang. Hij heeft me geen pijn gedaan." Ze streelde onder het praten mijn gezicht en ik werd kalmer door de oprechte blik in haar ogen.
"Mooi, want als hij je ook maar een haar had gekrenkt dan brak ik zijn nek," zwoer ik. Bella lachte.
"Daar twijfel ik niet aan." We kusten elkaar weer en verlieten toen onze kleine plek. "Ik zou willen dat ik het portret ook eens zou kunnen zien. Maar hij heeft het vast mee naar huis," zei ik spijtig.
"Eigenlijk heeft hij het in het atelier laten staan zodat u het zou kunnen bewonderen jongeheer Masen." Ik draaide me om en zag Eliza met Bella's wasmand in haar handen staan.
"O, mooi. Bedankt Eliza. Zullen we gaan kijken Bella?" Ik keek haar aan en zag dat ze even afwezig leek. Wat was er toch met haar?
"Bella?" Ze keek onmiddellijk op.
"Ja, Edward?" Wat had ze toch? Ik nam haar gezicht in beide handen.
"Kom je even mee?" Ik moest weten wat er mis was. Ik trok haar de eerste de beste lege kamer in en zette haar op een stoel. Ik keek haar lang aan. "Je houd iets voor me verborgen Bella. En ik wil weten wat." Ik was nooit zo kort aangebonden maar dit ging wel om mijn verloofde.
"Ik, het...het is niets echt." Ik schudde mijn hoofd. Ze kon niet liegen.
"Wat is er? Vertel het me. Ik smeek het je." Ik keek diep in haar ogen en ze keek weg. Waarom?
"Ik, wel ik was me aan het omkleden en plots stond Giovanni in mijn badkamer. Het was niets hoor. Hij wist zelf niet wat hem overkwam, hij had zich van gang vergist..." Ik was geschokt en dat zag Bella. Ze stond op en omhelsde me stevig.
"Het was niets echt... er was niets te zien." Ik geloofde haar.
Ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze het niet zo lang met Giovanni had uitgehouden als hij iets had gezien wat ervoor had gezorgd dat hij onzedelijke gedachten koesterde.
Ik keek naar de kamer waarin we stonden en merkte dat het de kamer naast het atelier was.
"Zullen we eens kijken of hij er wat moois van heeft gemaakt?" vroeg ik om de spanning te verlichten. Bella keek naar me op en lachte.
"Lijkt me een goed idee," zei ze.
Ik begeleide haar naar het atelier en ging de kamer nieuwsgierig binnen. Ik liep naar de schildersezel en werd stil van wat ik op het doek zag.
Ik kende iedere vierkante centimeter van wat erop stond en toch was het volledig nieuw voor me. Het klopte tot in het kleinste detail. En ik had genoeg van zijn werken gezien om te weten dat wanneer hij er kleur aan zou toevoegen het eruit zou zien alsof ze zo uit het doek kon stappen.
"Prachtig," prevelde ik terwijl ik Bella tegen me aantrok.
Ik bekeek haar en zag dat hij echt niets had overgeslagen.
Van de kleine moedervlek in haar hals tot de schattige kromming van het puntje van haar neus.
"De gelijkenis is treffend. Het enige verschil tussen jouw en dit portret ik is dit..." Ik boog naar voren en drukte mijn lippen op de hare.