7. Patty is just jealous

Na het douchen en aankleden liep ze met haar nog natte haar naar beneden met Denn in haar zak. 'Hey Olette!' Ze schrok zich rot en sprong opzij. Toen ze zag dat het Draco was die haar riep ontspande zich weer. 'Gaat het wel? Je ziet een beetje bleek.' Ze knikte maar, zin om te praten had ze niet. Ze wou heel even rondspoken in het kasteel. Patty kwam bij hun staan. 'Ben je nu zo'n watje geworden dat je al schrikt van je eigen naam?' Ze lachte haar uit, samen met een paar andere meiden. 'Wat heb jij toch altijd? 's Avonds kan ik nooit slapen omdat je altijd zo zit te bewegen in je bed. Bang in het donker?' Olette schudde haar hoofd. Ze draaide zich om en wou net weglopen toen Patty weer haar grote bek opendeed. 'Heb je soms heimwee? Arme jij. Ik hoorde dat je alleen naar Zweinstein mocht als ik in Zwadderich zou komen. Wat zouden je ouders in je teleurgesteld zijn als ze erachter komen dat je met Griffoendors omgaat.' Olette verstijfde, hoe kon zij weten van 1 van de voorwaarden? 'Je bent ook lui in de les, je slaapt zowat altijd.' Ging ze verder. 'Wat zouden ze van je denken als ze erachter kwamen dat je ook niets at? Zou hun vast niet boeien, want je bent ook maar niks waard!' Ze stopte met ademhalen, ze wist al die dingen al, maar als je het hoortde van iemand anders klinkt het erger dan het al was. 'Wat ik vooral niet snap is dat je vrienden hebt. Ze zijn gewoon zogenaamd met je bevriend uit medelijden.' Draco en Blaise kwamen ertussen. 'Zo is het wel genoeg.' Zei Draco. 'Tss, het is toch de waarheid.' Toen trok ze het niet meer. Ze rende door de poort naar buiten. Ze rende naar buiten om af te koelen. Wat wou ze graag Patty vervloeken! Maar ze wilde niet op haar ouders lijken. Ze bleef doorrennen totdat ze iets zachts onder haar voelde, het gras. Ze ging zitten met haar knieën opgetrokken en sloeg haar armen over haar benen. Ze begroef haar hoofd in haar armen en begon te huilen. Denn kwam uit haar zak en kroop naar boven totdat hij op haar hoofd zat. Wanneer ze huilde deed Denn dat altijd, dat was zijn manier van troosten. 'Denn, ben ik echt zo waardeloos? Papa zei dat ook vlak voor ik wegging. Ik kan er toch ook niks aan doen, dat ik zo ben.'
Ze bleef daar naar haar gevoel voor uren. En in de tijd waren de tranen niet gestopt. 'Denn? Denk je dat ze gelijk had? Over dat sommige met me bevriend waren uit medelijden?' 'Dat is onzin.' Ze schrok zich rot, stond op en trok haar toverstok. Denn zat nog steeds op haar hoofd en hield haar goed vast aan haar haren. 'Rustig maar, wij zijn het.' Het waren Draco en Blaise. 'Gaat het wel een beetje?' Olette knikte en ging weer zitten. Draco en Blaise gingen allebei naast haar zitten. 'Je moet je niks van Patty aantrekken. Ze is nogal... Tja, hoe leg je dat uit?' Olette lachte. 'Blaise, we weten allebei dat Patty nogal geobsedeerd is door me, ze is een beetje jaloers omdat ik veel liever met jou rondhang. Maar ze had wel een beetje gelijk over het eten. Je eet haast niks meer na die ene week na de vakantie.' Olette zweeg. Ze begroef haar hoofd weer in haar armen en zat zo een tijdje. 'Ik heb gewoon geen honger.' Zei ze uiteindelijk. 'En het slapen dan? Ik zei laatst nog dat je daar iets aan moest doen.' Waar bemoeien ze zich mee? Het is haar probleem, niet de van hun. Ze voelde dat Denn naar haar schouder wou gaan. Ze hielp hem door hem op haar schouder te leggen. 'Wil je ons uitleggen waarom je naar Zwadderich moest?' Ze schudde haar hoofd. 'Blaise, ga jij maar terug. Ik denk dat ze het liever aan mij wilt uitleggen.' Blaise keek heb verbaasd aan. 'En dat is omdat..?' Draco grinnikte. 'We kennen elkaar best lang. Teminste, onze ouders. Ik denk dat ze het fijner vind om er met mij over te praten.' Blaise knikte en stond op. 'Veel succes, je weet hoe ze is.' En Blaise ging weer naar het kasteel. 'Leg me maar uit wat er is.'