Hd. 20: Her whisper is the lucifer.

Met moeite open ik mijn ogen. Het is volledig donker in de kamer, wat me doet denken dat het nog nacht is. Ik rol me een kwart om en laat mijn ogen dwalen over de neon cijfers van de wekker, die aangeven dat het bijna elf uur is. Ik schiet overeind en wrijf door mijn ogen om de slaap te verdrijven. Dwaas kijk ik naast me, maar het bed is verder leeg.
Ik sla de deken van mijn benen af en loop naar het raam. Ik ruk de gordijnen in een snelle beweging open en knijp mijn ogen dicht tegen het felle zonlicht dat naar binnen schijnt. Blindelings strompel ik naar de spiegel toe, waar ik mezelf nauwkeurig bekijk. Blauwe striemen sierden mijn hals en een fikse blauwe plek bedekte mijn wang. Ik trek de capuchon van mijn vest verder over mijn hoofd heen, steek mijn handen dieper in de zakken van het vest en loop de deur uit.

Wanneer ik beneden kom, zie ik dat er een roze briefje op de deur van de koelkast geplakt is. Ik zet mijn beide armen tegen de deur aan en leun enkele seconden met mijn hoofd tegen het koele oppervlak. De koelte doet mijn hoofdpijn goed en voelt verfrissend aan. Na enkele seconden kom ik weer overeind en scheur ik het briefje van de koelkast af. David heeft met een slordig handschrift een korte boodschap neergekrabbeld. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en probeer de slordige hanenpoten te ontcijferen.

“Ik ben naar mijn werk, heb je laten liggen omdat je vannacht zo slecht geslapen hebt.
X David.”

Mijn mondhoeken trokken omhoog, hoewel er geen gemeende glimlach op mijn gezicht te bekennen is. Ik verscheurde het briefje in miljoenen strookjes en gooide het nonchalant op de grond. Nog op blote voeten liep ik door naar de voordeur, en voor ik het wist zat ik op de grond een sigaret te roken.