(31) Verzoening

“Resa, het spijt me zo”, zei Jasper toen ze elkaar hadden losgelaten.
“Waarom?”, vroeg Resa zacht. “Wilde je me echt vermoorden?”
“Ik, ik kon niet kiezen”, zei Jasper. “Ik hield van Maria. En ik dacht dat ze van mij hield. Ze zei me dat dat het beste was voor je. En ik geloofde haar.” Jasper aarzelende even. “Alsjeblieft, Resa, vergeef me”, smeekte hij.
“Ik vertrouwde je”, fluisterde ze.
“Resa, toen ik besefte dat je weg was, dat dat mijn schuld was, wat ik zou gedaan hebben … Je had me moeten zien. Ik ben totaal ingestort.”
“Ik ook”, snikte Resa. Ze keek hem aan. “Maar ik heb je echt gemist.”
“Ik jou ook, zusje.” Ze omhelsden elkaar weer. Al snel lieten ze elkaar los. “Kan je me vergeven?”, smeekte Jasper. Resa aarzelde even, maar knikte toen.
“Ja”, zei ze zacht. “Je bent nog steeds mijn broer.”
“Bedankt, zusje”, zei Jasper opgelucht. Hij keek naar Alice. “Resa, dit is Alice, mijn vriendin”, zei hij. “Alice, dit is Resa, mijn zusje.”
“Hallo”, glimlachte Alice vriendelijk. “Fijn om je te ontmoeten, Resa.”
“Hallo”, stamelde Resa. Anna ging naast Resa staan, en legde bemoedigend een arm om haar schouders.
“Wees gerust, Resa, ze houden oprecht van elkaar”, zei ze nogmaals. Resa aarzelde even, maar stak toen haar hand uit naar Alice. Alice nam die glimlachend aan.
“Dag schoonzusje”, zei ze lachend. Geschrokken trok Resa haar hand terug, en keek aarzelend naar Jasper.
“Ik hou van haar, Resa”, zei Jasper zacht. “Ik denk dat we voor altijd samen zullen blijven.”
“Gaan jullie trouwen?”, vroeg Resa angstig.
“Daar zijn nog geen plannen voor, maar het lijkt me leuk”, grinnikte Alice. Jasper schoot in de lach. Resa keek hem verbouwereerd aan.
“Trek het je niet aan, Resa, ze is gewoon af en toe een beetje gek”, lachte hij.
“Bedankt hoor, meneer”, grijnsde Alice, en drukte een zone op Jaspers wang. Jasper kuste haar ook. Resa zag dat hij oprecht gelukkig was.

Resa, Anna, Jasper en Alice bleven nog een tijdje gezellig met elkaar praten, en langzaam kwam Resa los.
“Wij zijn onderweg naar de familie Cullen”, zei Alice. “Het is een redelijk grote vampiersclan waarbij we ons willen aansluiten. Ze leven samen als een hechte familie. Als jullie willen mogen jullie mee.”
“Dat zou geweldig zijn”, zei Jasper. “Je zal enkel je eetgewoonten moeten aanpassen. Zij drinken geen mensenbloed, enkel dierenbloed.”
“Jij mag kiezen, Resa”, zei Anna zacht. Resa aarzelde.
“Nee”, fluisterde ze toen. Ze keek Jasper aan. “Het spijt me, Jasper, maar ik kan het niet. Ik kan het je wel vergeven, maar ik kan het niet vergeten.” Jasper moest even slikken.
“Weet je het zeker?”, vroeg hij smekend.
“Ja”, fluisterde Resa. “Ik, ik zal je ontzettend hard missen, en we kunnen elkaar nog opzoeken, maar ik kan het gewoon niet.”
“Oké”, fluisterde Jasper, amper hoorbaar. Alice sloeg haar arm om zijn schouder.
“Je moet haar keuze respecteren, Jasper”, zei ze. Jasper knikte, en sloeg zijn armen om Resa heen.
“Ik zal je zo missen, zusje”, zei Jasper.
“Ik jou ook”, fluisterde Resa. Als ze kon huilen zou ze dat doen. Ze lieten elkaar los.
“Wanneer willen jullie dat we jullie opzoeken?”, vroeg Alice. “Met mijn gave vinden we jullie, waar jullie ook zijn.” Resa antwoordde niet. Anna aarzelde even.
“Over een half jaar”, zei ze uiteindelijk.
“Oké”, stemde Alice in. Ze keek Resa aan. “Ik wil je niet dwingen, Resa, maar ik wil dat je weet dat als je je bedenkt ik dat zal merken. Als je naar ons toe wilt komen, of niet wilt dat we komen, zal ik het weten, en dan zullen we dat respecteren.”
“Oké”, zei Resa zacht. Jasper keek haar aan.
“Dag Resa”, fluisterde hij.
“Dag”, fluisterde Resa. Jasper draaide zich om en rende weg. Alice ging hem meteen achterna. Anna sloeg haar armen om Resa heen. Resa was compleet overstuur.
“Rustig maar, Resa”, fluisterde ze. “Het komt goed. Dit was geen afscheid. We zien hen over een paar maanden terug.” Resa knikte, en sloeg haar armen ook om Anna heen. Zo bleven ze nog lange tijd staan. Na al die jaren waren ze als moeder en dochter voor elkaar.