(30) Broer en zus

“Resa?” Anna liep het hol in. Resa keek op.
“Je bent lang weggebleven”, zei ze beschuldigend.
“Dat weet ik Resa”, zei Anna kalm. Ze liep op Resa af. “Ik ben iemand tegen gekomen.”
“Peter en Charlotte? Waarom zijn ze hier dan niet?”, vroeg Resa.
“Nee, Resa, niet Peter en Charlotte.” Anna keek Resa aan. Resa snakte naar adem.
“Jasper?”, schrok ze.
“Ja”, fluisterde Anna. “Hij wil je spreken. Hij wacht buiten. Maar als je niet wilt …”
“Jasper!”, schreeuwde Resa, en rende naar buiten. Anna liep achter haar aan. Plots remde Resa af.
“Wie is dat?”, vroeg ze achterdochtig, toen ze Alice zag.
“Jaspers vriendin, Alice”, glimlachte Anna.
“Wat? Maar, maar …”
“Rustig maar”, suste Anna, die Resa’s angst begreep. “Alice houdt oprecht van Jasper, en hij van haar. Ze zal nooit iets van Jasper vragen dat hij niet wilt. Ze is niet zoals Maria.”
“Ben je zeker?”, aarzelde Resa.
“Ja”, knikte Anna. “Ga nu maar, Jasper wil je spreken.” Resa aarzelde.
“Ik durf niet”, fluisterde ze.
“Je moet niet bang zijn. Ik ben bij je”, glimlachte Anna, en ze gaf Resa een klein duwtje. Jasper en Alice stonden geduldig te wachten.

Jasper en Resa keken elkaar aan, maar zeiden niets.
“Euh, hoi”, stamelde Jasper na een tijdje.
“Hallo”, fluisterde Resa aarzelend.
“Resa, ik, het spijt me, ik had niet …”, ratelde Jasper, maar hij zweeg prompt toen Resa op hem af vloog en hem omhelsde.
“Ik heb je zo gemist”, snikte ze. Jasper sloeg zijn armen ook om hem heen. Een tijdlang bleven ze zo staan. Anna en Alice keken er glimlachend naar.