(29) Jasper is terug

“Mijn beurt?”, vroeg Jasper. “Waarvoor?”
“Om te vertellen. Ik heb alles over mezelf verteld, dus nu moet jij over jou vertellen.”
“Oh, oké”, zuchtte Jasper, en hij begon. Hij vertelde haar alles over Maria’s leger, over Peter en Charlotte, over hoe hij had rondgezworven en gek werd van alles wat hij voelde, al die gevoelens van anderen, en over Resa. “Ik heb haar nog steeds niet teruggezien.”
“Wat erg”, zei Alice zacht.
“Het is mijn eigen schuld”, gromde Jasper.
“Je wist niet beter”, suste Alice. “Maar als je wilt zal ik je helpen haar te zoeken.”
“Wil je dat echt?”, vroeg Jasper verbaasd.
“Natuurlijk.”

Een paar maanden later was Anna op jacht. Resa zat alleen in het hol, waar ze een paar dagen verbleven. Plots schrok ze op, er was een andere vampier vlakbij. Ze rende terug naar het hol, maar iemand sneed haar de pas af.
“Wie ben je? Wat wil je van me?”
“Ik wil niets”, glimlachte ze. “Hij wel.” Ze wees naar iets wat zich achter Anna bevond. Anna draaide zich om.
“Jasper?”, vroeg ze stomverbaasd.
“Dag Anna”, zei hij aarzelend. “Dit is Alice, mijn vriendin.”
“Hallo”, lachte Alice, die Anna daarnet had tegengehouden.
“Hallo”, zei Anna aarzelend.
“Ik wil praten, Anna”, zei Jasper. “Ik weet dat het lang geleden is, maar …”
“Mij hoef je niets te zeggen, Jasper”, zei Anna. “Ik ken je goed genoeg. Ik heb geprobeerd je te overhalen het niet te doen, om haar te beschermen. Ik wist heel goed dat je er spijt van zou hebben.”
“Je hebt gelijk”, fluisterde Jasper zacht. “Toen ik merkte dat jullie weg waren … Ik ben compleet ingestort. En al die tijd loog Maria tegen me. Ik was echt gewoon blind.”
“Het is goed dat je dat inziet”, zei Anna. “Dat is het belangrijkste.” Jasper knikte opgelucht. Hij keek Alice aan, en die knikte bemoedigend. “Ik wil haar spreken, Anna, ik wil Resa spreken, mijn zusje. Ik wil het haar uitleggen.” Hij sloot zijn ogen. “Maar als ze niet wil zal ik dat moeten respecteren.” Alice sloeg haar armen om Jasper heen. Anna wist dat Alice werkelijk van hem hield, en hij van haar. Zij zou hem nooit iets laten doen waar hij spijt van zou krijgen.
“Ik ga Resa verwittigen dat je hier bent. Wacht hier”, zei Anna, en ze vertrok.