130. De kookkunsten van een Kaulitz.

“ Ik heb voor jullie 2 kostuums mee.” Zei Nathalie rustig. “ Kostuums?” gilde Tom bijna. Hij was meteen rustig. Ik keek hem geniepig aan. Nathalie knikte vol overtuiging en haalde 2 kostuumpakken uit een zwarte zak. Ze bekeek ze even en zei : “ Deze is voor jou,Tom.” Ze reikte Tom een gewoon zwart kostuum aan. Met wat gemompeld en tegen gepruttel nam Tom het pak aan en begon zich om te kleden. Ik moest mezelf inhouden om niet te staan springen om mijn kleding in ontvangst te nemen. “ En dit pak is voor jou.” Glimlachte Nathalie. Ik kreeg een wit pak in mijn handen gedrukt. “ Oh wauw! Fantastisch.” Joelde ik en begon me ook om te kleden.

Even later had ik mijn wit pak aan, en Tom zijn zwart pak. “ En?” vroeg Nathalie toen we in de spiegel stonden te kijken. “ Het is gelukkig zo erg nog niet.” Zei Tom. “ Ik ben blij dat het gewoon een geklede zwarte broek is en een zwart hemdje. Ik dacht even dat je een echt pinguïnkostuum bedoelde.” Ik grijnsde even naar Tom die verder discussieerde met Nathalie. Bewonderend keek ik naar mijn wit geklede broek en het witte hemdje. “ Schoenen heb ik wel niet meer gevonden voor jullie. Maar ik denk dat jullie wel nog elk een paar schoenen hebben staan die eronder passen.” Zei ze terwijl ze haar handen in haar zij zette en naar Tom zijn kleerkast liep en onder in de schoenen zat te rommelen. Na enkele minuten rechtte ze zich. “ Ja, deze zijn goed Tom.” En ze reikte Tom een paar nette schoenen aan. “ Bill, kom je even mee, dan zoek ik even in jou kleerkast ook om een paar schoenen.” Zei ze en bijna huppelend liep ik achter haar aan. Als het om kleren en schoenen ging, kon ik me zo goed voelen. Dat waren mijn 2 favoriete dingen, op Maaike na dan. “ Mag ik al naar beneden ?” vroeg Tom. Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan met open mond. Tom keek speels naar me terug. “ Ja, ga maar Tom.” Zei Nathalie die ondertussen bijna aan mijn kamerdeur was. “ Dan zie ik de meisjes al.” Grijnsde hij naar me. “ Niet fair, broer!” zei ik terwijl ik onbewust mijn stem verhief. Tom luisterde niet meer en liep de trap af. “ Ach, snel schoenen zoeken Nathalie.” Zei ik en liep hyper Nathalie achterna.

Maaike pov. :

“ Echte kookkunsten hebben ze nu ook weer niet,hé.” Zei Friedolien tegen me terwijl we samen naar een stapel waffels zaten te kijken die op het aanrecht stonden. “Dus dit is ons avondmaal?” zei ik nogmaals in een poging om een ander antwoord te kijken. “ Ik vrees het.” Zei Friedolien. Ik keek op de klok en zag dat het al bijna 8 uur was. “ Dan zullen we deze maar opeten zeker?” vroeg Friedolien. “ We zullen wel moeten, we kunnen nu niets anders meer klaarmaken en ik denk dat ze er wel hun werk van hebben gemaakt.” zei ik. Friedolien knikte. Ik nam de schaal met waffels en zette ze op tafel. Friedolien nam één net als ik en we begonnen er van te eten. Net op dat moment hoorde we dat er iemand naar beneden kwam. Nog geen 5 minuten later stond Tom in de keuken ons aan te staren en wij hem. “ Wat ben je mooi!” zei Friedolien met bibberende stem. Tom zijn ogen vielen bijna uit zijn oogkassen. “ En jij anders?” zei hij terwijl hij zijn ogen naar hartenlust over Friedolien liet glijden. Friedolien nam 1 van haar 2 krukken die naast haar stonden aan de tafel en hinkelde naar Tom die haar een kus en knuffel gaf. Die 2 waren zo schattig samen.