120. Can't wait to see her again!

“Weet ik, maar ik heb haar al zo lang niet meer gezien!” Zei je zenuwachtig. “Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd.” Zei Taylor en je keek hem schaapachtig aan. “Benieuwd waarvoor?” Taylor moest lachen om het gezicht dat je trok. “Haha, ik heb jouw moeder toch nog nooit gezien, alleen gesproken, gekkie. Ik ben wel benieuwd hoe ze eruit ziet en hoe ze is.” Robert was intussen even naar de snoepautomaat gelopen, dus greep Taylor de kans nog iets tegen je te zeggen. Hij bracht zijn mond dicht naar je oor en fluisterde: “Ik hoop dat ze mij aardig vindt.” Je giechelde. “Ik zal je eens wat vertellen, Taylor.” Taylor keek je lief aan en luisterde. “Je hebt mijn moeder al aan de telefoon gehad.” Taylor fronste schattig zijn wenkbrauwen. “Ja, dat zei ik net ook al?” Je tikte hem op zijn neus. “Ja, maar heb je gehoord hoe ze tegen je deed? Ze laat me echt niet zomaar met jan-en-alleman in New York blijven.” Je knipoogde en Taylor grijnsde. “Dat is waar.” Robert kwam weer aangelopen met een chipszak in zijn handen. “Ook wat?” Bood hij jullie aan, maar jij schudde je hoofd. Taylor daarentegen nam het aanbod aan en pakte gulzig handen vol chips. Roberts gezicht vertrok. “Zeg, ik vroeg of je iets wilde, niet dat je de hele inhoud van de chipszak moest pakken.” Taylor keek hem schuldbewust aan en zei met volle mond: “Sowwy, ik hab hongew.” Robert sloeg zijn hand voor zijn gezicht en je kreeg de slappe lach. “Oké, laten we zo gauw mogelijk naar die moeder van je gaan, want ik heb niet zoveel zin om hier naast een vretende Taylor te zitten.” Grinnikte Robert en hij schudde zijn hoofd. Je veerde meteen overeind en pakte je krukken. Snel ging je naar het raam bij de gate staan en keek erdoor. Je zag al wel de volgeladen bagagebanden, maar nog geen spoor van enkele mensen. Teleurgesteld zakte je tegen het raam aan. “Er is nog niemand.” Robert grijnsde. “Komt nog wel, een beetje geduld hebben.”