~056~

Mary Brooks

Die zondag kom ik aan bij het lokaal van Sneep, die me gemeen grijnzend aankijkt als ik naar het tafeltje loop dat hij aanwijst. Als ik zit, citeert hij een paar regels die ik honderd keer moet overschrijven. Wat een onzin, zo erg was het toch ook niet wat ik zei?
Als ik bijna op de helft ben, schiet me ineens te binnen dat ik ook nog over mijn vader kan vragen. Ik stop met schrijven en kijk even moeilijk voor me uit. Hoe kan ik dit vragen? Sneep, die merkt dat mijn veer niet meer over het perkament krast, kijkt hij me waarschuwend aan. Ik besluit dus eerst maar die strafregels af te schrijven, voordat ik het vraag. Misschien kan ik ook beter eerst over mijn moeder vragen, maar daar reageerde hij de vorige keer zo raar op.
Ik loop naar zijn bureau en leg het perkament erop. Hij kijkt er even wantrouwig naar en knikt dan dat het goed is.
‘Mag ik u wat vragen?’ Hij stopt met schrijven en kijkt me geïrriteerd aan, ik vat het maar op als een ja. ‘Heeft u mijn… Sirius Zwarts gekend toen u hier op school zat?’
‘Jouw Sirius Zwarts?' Hij trekt zijn wenkbrauwen op.
‘Ik versprak me gewoon. Maar heeft u hem gekend?’
‘Ja, een irritante, pestgrage Griffoendor. Hij heeft me nog geprobeerd te vermoorden. Ik wist altijd al dat hij uiteindelijk in Azkaban zou belanden.’