(28) Alice

Anna en Resa zwierven rond. Ze gingen nooit meer naar Peter en Charlotte, want Resa was er nog steeds niet klaar voor om Jasper te zien. Ze was echter ook niet gelukkig, omdat ze hem miste. Maar wat Anna ook zei, ze kon Resa niet overhalen hem op te zoeken en met hem te gaan praten.

Jasper bleef een tijd bij Peter en Charlotte, maar hij was niet gelukkig. Zijn gave hinderde hem. Hij merkte dat hij soms in de weg liep voor Peter en Charlotte, als die wat privacy wilden. En bij elke maaltijd werd hij gek van de angst die de mensen voor hen voelden. Uiteindelijk besloot hij alleen verder te gaan, en hij nam afscheid van Peter en Charlotte.

Na jaren alleen te hebben rondgezworven, liep Jasper een klein cafeetje binnen. Om de ene of andere reden werd hij er naar toe gezogen, hoewel hij meestal mensen meed. Een andere vampier sprong van haar barkruk en danste op hem af. Ze was klein, en een tikkeltje engelachtig.
“Je hebt me laten wachten”, zei ze met een glimlach.
“Het spijt me, mevrouw”, verontschuldigde Jasper zich meteen. Hij merkte dat het meisje bezorgd om hem was, en hij wist dat dit degene was die hij al die jaren had gemist. Samen liepen ze naar buiten.
“Ik ben Jasper, juffrouw. Mag ik vragen hoe u heet?”
“Alice”, glimlachte ze. “Je hebt honger”, merkte ze op. Jasper knikte. Hij wilde het dorp in gaan.
“Ik haat dit”, zuchtte hij.
“Je kan ook op dieren leven, als je dat wilt”, zei Alice zacht. Jasper keek haar verbaasd aan.
“Kan dat? Echt?”
“Echt”, knikte Alice. Ze trok Jasper mee het bos in, en allebei zogen ze enkele dieren leeg.
“Ik ben niet helemaal verzadigd”, zuchtte Jasper.
“Nooit als je op dieren leeft, maar daar raak je aan gewend”, zei Alice. Ze ging tegen een boom zitten. “Kom er bij zitten”, nodigde ze Jasper uit. Jasper ging naast haar zitten.
“Je hebt vreemde ogen”, merkte hij op.
“Dat komt omdat ik op dieren leef. Ik ben nog jong, dus zijn ze nog redelijk rood, maar na een tijdje worden ze goudgeel.”
“Hoe oud ben je dan?”, vroeg Jasper verbaasd.
“Een paar maanden”, zuchtte Alice, en ze begon te vertellen. “Ik weet niets meer van toen ik mens was. Het eerste wat ik me herinner is pijn, veel pijn. Het leek alsof ik in brand stond. Na een tijd stopte het, en mijn hart stopte met kloppen. Ik opende mijn ogen, en ik was helemaal alleen.”
“En je creator?”, vroeg Jasper verbaasd.
“Creator?”, herhaalde Alice niet-begrijpend.
“Degene die je in een vampier veranderde”, legde Jasper uit. “Dat vuur was je transformatie van mens naar vampier. Eigenlijk vreemd dat je helemaal niets meer weet van toen je een mens was. Dat heb ik nog nooit gehoord.”
“Oh, nou, dan heb ik mijn creator nooit gekend.”
“Oh.” Jasper was verbaasd.
“Ik werd wakker, en mijn keel brandde. Ik heb een mens gedood en leeg gedronken. Ik voelde me echt rot”, zuchtte Alice. “Net een moordenaar. Maar ik kon mezelf niet beheersen. En toen kreeg ik een visioen, en ik zag jou.” Ze glimlachte. “Ik ben op zoek gegaan naar dat cafeetje, en vandaag vond ik het eindelijk, en jij kwam binnen.”
“Je kreeg een visioen?”
“Ja, een toekomstvisioen. Heb jij dat nooit?”
“Nee. Sommige vampiers hebben gaven, en ik denk dat jij de toekomst ziet”, zei Jasper.
“Heb jij ook een gave?”, vroeg Alice nieuwsgierig.
“Ja. Ik voel emoties van mensen en vampiers. Daarom heb ik zo’n hekel aan jagen.”
“Oh, ik dacht dat die visioenen normaal waren.”
“Voor jou wel, voor anderen niet”, glimlachte Jasper. “Maar hoe ben je op het idee gekomen om op dieren te jagen?”
“Door een visioen”, zei Alice. “Ik heb een grote groep vampiers gezien, ze leven samen als een familie. En zij leven op dieren. Ze noemen zichzelf vegetariërs.”
“En wat heb jij met die familie te maken?”
“Wat hebben wij er mee te maken, bedoel je”, grinnikte Alice. “We gaan er heen. Ik weet zeker dat we ons er goed zullen voelen.” Jasper was overdonderd.
“Wij? Alice, euh, ik weet niet of ik dat wel kan.”
“Natuurlijk wel, het is gewoon even wennen”, lachte Alice. “En nu is het jouw beurt.”