WS ~ 67

(Nyree)

De zon brandde op het blote vel van mijn nek en mijn benen. Ik steunde op mijn ellebogen en plukte het zoveelste madeliefje uit het gras. Één voor één trok ik de blaadjes eraf en liet ze in het gras dwarrelen.

“& houdt hij van je?” hoorde ik plots vlakbij mijn oor. Ik schrok en schoot in de lach. “Geen idee,” grijnsde ik. “Ik denk het wel,” fluisterde hij. Ik draaide mijn hoofd en keek in zijn lachende ogen. Hij kuste mijn lippen en speelde met zijn neus langs de mijne.

“Heeft Tom dat voor je gemaakt?” vroeg hij lachend en porde de slinger van madeliefjes op mijn hoofd. Ik fronste mijn wenkbrauwen lachend en ging rechtop zitten. “Hij verweet me daarstraks dat ik ze allemaal had vermoord. Ik red ze gewoon van het grasmachine!” “Je bent gek!” lachte hij en porde in mijn zij. “Tom is gek!”

“Je moet naar binnen komen, we hebben nieuws voor je,” glimlachte hij en stond op. “Mijn knie doet pijn,” loog ik om bestwil. Ik was de hele dag al behoorlijk lui als het op lopen ging.

“Ik geloof je niet hoor,” Schieße, hij had me altijd te snel door. Ik glimlachte schaapachtig en knipperde snel achter elkaar met mijn ogen. Niet veel later tilde hij me op zijn rug en stapte met me naar binnen. Ik was van mening dat als je spieren had, je die moest gebruiken.