WS ~ 65

(Nyree)

“Waar zijn ze?” Simone keek op van haar kookpotten. “Boven,” Ik wist dat ze niet ging vragen wat ik van plan was of hoe het met me ging, want ze wou zich niet bemoeien. Ik probeerde zo normaal mogelijk door de woonkamer te stappen, waar ik door Georg zijn haar woelde en hij iets gromde wat ik niet verstond. Gustav wenste me nog succes en ging naast Georg in de zetel zitten.

Met pijn in mijn knie en hart hinkelde ik de trap op –wat nog steeds het meeste pijn deed- en ging naar hun vroegere kamer, waar ik veronderstelde hun te vinden.

“We moeten praten,” zei ik vastberaden toen ik binnenviel. Ze staarden me aan alsof ik van een andere planeet kwam. “Nyree, het,” Ik stak pijn hand en onderbrak Tom midden in zijn verontschuldigingstroom. “Zie je? Dat is wat we altijd doen. Jullie zeggen sorry, ik zeg sorry, we knuffelen en doen alsof we het vergeten, maar weet je dan überhaupt waarom we op elkaar zaten te vitten? Er zijn een paar dingen die jullie moeten weten,” Ik zakte neer op het bed en leunde tegen de muur.

“Jullie mogen echt niet vergeten dat ik jullie enorm zal missen als jullie weg zijn en ik zou echt heel heel graag met jullie meewillen, maar je snapt toch ook wel dat ik voor zover ik dat nu kan mijn eigen weg moet gaan. Die revalidatie komt nu al mijn oren uit en ik wil echt niet dat het vertraagt wordt hierdoor, want ik kan echt niet wachten om zonder dat stomme verband rond te lopen. Ik weet dat jullie het er heel moeilijk mee hebben, maar ik zou het heel erg appreciëren als ik ietsje meer steun kreeg over die kwestie rond mijn vader. Jullie moeten echt begrijpen dat het belangrijk voor me is. Papa heeft hier geen schuld aan, hij ging door het lint door wat mam deed en je zou pas kwaad moeten zijn als ik haar zou willen zien. Ik belde gisteren met de instelling van papa. De begeleiders zeiden dat het goed voor zou zijn voor zijn behandeling als ik langs zou komen en het zou echt heel erg veel voor me betekenen als jullie met me mee zouden gaan. Ik hoop echt dat jullie het me niet kwalijk nemen dat ik niet mee ga, maar alles begint min of meer op zijn plekje te vallen en ik zou het echt niet weer aankunnen om van hier naar daar te worden gesleurd. & ik denk dat er nu wel genoeg geruchten de ronde doen dat ik de nieuwe vriendin ben van één van jullie na al die foto’s van op de tour,”
Wauw, dat waren heel wat woorden.

“Ik heb er geen idee van wat ik moet zeggen,” lachte Bill ongelovig toen het even stil was geweest en we elkaar zaten aan te staren.

“Wanneer is dat bezoek aan je vader?” vroeg Tom plots. “Dus jullie gaan met me mee?” vroeg ik opgelucht. Het was alsof alles wat ik hier had zitten ratelen opgelost was door die ene vraag. “Er zijn heel veel dingen die voor ons veel betekenen waar jij ons altijd in steunt en het was echt heel verkeerd van ons, nou ja vooral van mij om zo tegen je te doen,”

“Overmorgen,” glimlachte ik om toch nog op Tom zijn vraag te antwoorden. Ik boog met voorover en sloeg mijn armen om hun nek. We zaten een hele tijd als drie oude wijven te knuffelen.