WS ~ 64

(Nyree)

“Het klinkt zo egoïstisch dat ik niet wil dat ze weer vertrekken, maar het is gewoon zo. Het gaat vast heel erg stom klinken, maar ik mis hen zelfs nu.. nu ik hier al ongeveer een uur buiten zit en zij binnen. Weet je waarom dat is? Omdat ze het enige zijn wat ik nog heb. Ze zijn mijn enige houvast. Ja tuurlijk, ik heb Simone wel, maar ze is eerder een moeder voor me en je begrijpt me vast ook wel als ik zeg dat je die ook niet alles verteld,”

“Het klinkt alsof je hen ook niet alles verteld Nyree,” Auwch. Die was raak. “Ik weet het,” fluisterde ik. Het verbaasde me dat ik nog niet in tranen was uitgebarsten. “Begrijp me niet verkeerd. Niemand neemt je iets kwalijk,” Ik trok mijn goed been op en legde mijn hoofd op mijn knie. Ik liet mijn ogen over de contour van zijn gezicht glijden.

“Dat hoef je niet te zeggen om mijn geweten te sussen want geloof me, dat doen ze wel. Bill neemt het me kwalijk dat ik nog steeds naar mijn vader ga, Tom waarschijnlijk ook, maar die heeft gewoon het lef niet om er iets van te zeggen. Ze nemen het me beiden kwalijk dat ik niet bij hun wou komen wonen omdat ik me nu eindelijk een beetje had gesetteld hier bij Simone en Gordon en waarschijnlijk nemen ze het me nu kwalijk dat ik niet met jullie mee ga omdat ik mijn revalidatie en mijn vader belangrijker vind,”

“Maar niemand neemt het je kwalijk dat je je ergens thuis begint te voelen,” “Wat voor harteloze ziel zou dat nou doen?” grinnikte ik. Hij lachte zijn tanden bloot en leunde met zijn ellebogen op zijn opgetrokken knieën.
“Weet je wat het probleem is?” Ik hoopte dat hij met een miraculeus plan kwam waardoor iedereen weer happy zou worden. “Communicatie,” Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Serieus! Ik begrijp niet hoe drie babbelkousen als jullie zo weinig communiceren. Als er ruzie is lopen jullie gewoon van elkaar weg en je lost het weer op met vergeten en vergeven. & dan is iedereen verbaasd dat dingen als dit gebeuren?”

Hoe graag ik hem ook ongelijk wou geven, stiekem wist ik dat hij gelijk had. Even begon ik te denken dat hij een paranormale gave had en recht in onze hoofden kon kijken. “Je had psycholoog moeten worden,” lachte ik. Hij lachte. “Dan was ik vast niet zo gespierd geweest als nu,” “Daar heb je gelijk in,” zei ik lachend. “Alles heeft zo zijn voordelen,” grijnsde ik.

“Ik moet vast naar binnen om met hen te praten hé?” Hij knikte grijnzend alsof hij wist hoe erg ik hier tegenop zag. Ik ging rechtop zitten en duwde op mijn handen en mijn ene been dat nog in goede staat was in de hoop dat ik mezelf van de grond zou krijgen.

“Je moet echt eens leren om hulp te vragen,” grijnsde hij toen ik bijna omviel. Hij pakte mijn hand en trok me overeind. “Kan je er op lopen?” vroeg hij toen ik op mijn ene been stond te wankelen. “Het lukt wel, bedankt.” Ik taste mijn pijngrens af naarmate ik mijn gewicht op mijn tweede been plaatste. Het viel best nog mee.

“Voor alles trouwens,” zei ik snel toen hij naar binnen wou wandelen. Ik greep zijn arm vast. “Ik stuur de rekening wel via mijn secretaresse,” grapte hij. Ik lachte. “Ik meen het, echt bedankt,” Hij glimlachte. “Graag gedaan,” glimlachte hij. Ik sloeg mijn armen rond zijn nek. Bij hem ging dat een stuk makkelijker dan bij Bill of Tom aangezien ik bijna even groot was als hem. “Je bent een schat,” fluisterde ik en drukte een kus op zijn wang.

“Je moet zo’n dingen niet tegen me zeggen, dat is slecht voor mijn ego,” Ik liet hem los en keek naar zijn gezicht. “Neem het nou maar van mij aan,” knipoogde ik.

Hij kwam dichterbij en drukte zijn lippen kort op de mijne. Totaal verdwaald staarde ik hem aan. Hij glimlachte en pakte mijn schouders beet. Hij draaide me richting de deur en zei dat ik mijn communicatieprobleem moest gaan oplossen. Hij volgde me naar binnen alsof er helemaal niets gebeurt was en hij me zonet niet gekust had.