Sixty-five

"Je tijd is om, van die computer af." Mijn vader pakt me bij mijn arm beet en trekt me weg van de computer. Net op tijd heb ik alle gesprekken kunnen sluiten, dus er valt niks meer te zien op de computer. Mij vader neemt plaats achter mijn computer en start internet op. "Wat doe je?" vraag ik verbaasd. "Zwijg, dat gaat je niks aan. Ga naar beneden." "Maar..-" "Niks maar! Naar beneden, nú!" Onderbreekt hij mijn zin. "Jeez, mag ik nu niet eens meer in me eigen kamer zijn.." mompel ik niet hoorbaar voor mijn vader, en ik loop naar beneden. Ik tover weer een glimlach op mijn gezicht als ik mijn moeder zie. "Hi, wat is je vader aan het doen?" "Ohh niks hoor, hij ging even iets opruimen geloof ik." zeg ik, met nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Als mijn moeder maar denkt dat alles goed gaat met me is het best, maar het is gewoon zo moeilijk te liegen tegen haar.. Ik kan niet eens vertellen wat mijn vader allemaal met me doet, en als ik alles tegen mijn moeder vertel vermoord hij me. Geen optie dus.. "Wat heb je een blauwe plek op je arm zeg!" Mijn moeder pakt mijn arm en bekijkt de blauwe plek. "Ja, heb me arm gestoten tegen een punt die ergens uitstak op straat." lieg ik, en gelukkig trapt mijn moeder er volledig in. "Dat is niet zo best. Doet het heel erg pijn?" "Neuh, valt wel mee." lieg ik weer, en ik trek mijn arm terug. Hoevaak heb ik nu wel niet gelogen vanaf dat mijn vader me slaat? Té vaak..

Mijn kudo knopje houd ervan om ingedrukt te worden -hint hint- Als ik in de top kom, dan activeer ik het volgende hoofdstuk! x