Albus Perkamentus

Albus Perkamentus
‘Niemand verlaat mijn ziekenzaal, totdat ik ze gezond verklaar’, riep een woedende Madam Pleister nog steeds met haar toverstaf richting de deur gericht. ‘Jullie twee!’, riep ze en wees op Sirius en Peter. ‘Leg haar terug in bed en verlaat daarna de ziekenzaal, mijn patiënt heeft rust nodig!’. Nog steeds geschrokken liepen Sirius en Peter naar Hermelien en tilde haar op en legden haar in bed. De Marauders verlieten daarna stilletjes de slaapzaal, zodat Hermelien kon rusten. ‘Waarom riep ze dat ze Perkamentus wilt spreken?’, vroeg James verbaasd. ‘Hoe moeten wij dat nou weten’, antwoordde Remus sarcastisch. ‘Je hoeft niet gelijk zo beledigd te doen, Maanling’, zei Sirius geïrriteerd. ‘Het is nu geen tijd om ruzie te maken, laten we Perkamentus gaan halen voor Hermelien’.
Met z’n vieren renden ze door de gang richting het kantoor van Perkamentus, alleen Peter had moeite om het tempo van de andere drie bij te houden. ‘Jongens, niet zo snel!’, riep Peter uitgeput. ‘Peter je moet egt wat aan je conditie doen!’, riep Sirius terug. ‘Kom op, we moeten alleen deze gang nog door’, zei Remus. ‘Ik heb een idee’, zei James grijnzend. Hij stopte even met rennen totdat hij achter Peter was. ‘Jongens aan de kant!’, riep hij. ‘Expiliarmus!’. Peter vloog door de gang heen en de andere 3 Marauders sprinten achter hem aan totdat Peter recht tegen de muur aan smakte. ‘Wauw, ik wist niet dat jij zo’n krachtige Expiliarmus kon oproepen, James’, zei Remus goedkeurend. ‘Hallo, kan iemand me helpen met opstaan?’, zei Peter die inmiddels op de grond lag. James en Sirius tilde hem van de grond af en zagen Perkamentus net zijn kantoor uitkomen. ‘Professor Perkamentus!’, riepen James, Sirius, Remus en Peter in koor.