#99.

Ik bleef de hele tijd dicht tegen hem geplakt. Hij maakte niet eens een opmerking tijdens mijn verhaal. Hij leek zich zelfs niet te ergeren aan het zachte snikken tussenin. Integendeel, mij wreef met zijn grote handen zachtjes over mijn haar en streelde mijn wang. Ik tilde mijn arm op en sloot die om zijn middel. Zijn shirt voelde zacht aan. “Dankjewel dat je dit voor me doet. Ik ben blij dat je er voor me bent deze nacht.” Ik hoorde hem gniffelen. “Chaya, je weet toch wat je voor me betekent. Het is vanzelfsprekend dat ik dit voor je doe.” Hij pauzeerde even, alsof hij nadacht. “Alleen had ik misschien wel liever gehad dat je op dit moment naast mijn broer lag en niet naast mij.” Een diepe zucht kwam in mij naar boven, maar ik weigerde hem naar buiten te laten gaan. We waren weer bij mijn gevoeligste snaar aangekomen en dat wist hij zelf maar al te goed. “Ik kan het hem niet vertellen, dat heb ik je al gezegd. Als ik dat doe, doe ik hem pijn, maar aan de andere kant weet ik dat ik hem ook pijn doe door te liegen tegen hem.” “Je doet dit echt al maanden aan een stuk hé? Dan zit je er toch na verloop van tijd volledig door? Kijk naar vannacht.” “Ik moest bloed overgeven”, schoot ik onmiddellijk in de verdediging. “Maar het zou alles toch zoveel dragelijker maken moest je deze last niet alleen hoeven te dragen, toch? En je bent langer in de badkamer gebleven dan nodig en probeer niet te liegen, want ik hoorde je wel.” Eigenlijk had ik het kunnen weten. Ik had kunnen weten dat het me niet zou lukken om het te verbergen, toch niet maandenlang aan een stuk en als er iemand was waarvan ik had kunnen verwachten dat die me zou doorhebben, dan was het Tom wel geweest. “Hoelang vermoedde je al iets?” vroeg ik hem, terwijl ik zijn vorige zinnen negeerde. “Een week of twee, misschien drie. Het was die blik in je ogen, je blik zag er uit alsof je pijn had, maar het niet kon vertellen. Je ogen zagen er buitengewoon wazig uit, hoewel je het volgens mij wel probeerde te verbergen. En dan was er je handtas die je overal mee naartoe nam in het huis, alsof dat ding heilig voor je was. Je gedroeg je met momenten ook anders. Ik wist niet precies of ik het me verbeelde of dat ik me werkelijk vragen mocht begonnen stellen. Alleen kwam Bill een tijdje geleden naar me met de vraag of ik ook iets raars aan je opgemerkt had. Vanaf dat moment begon ik steeds opmerkzamer te zijn en probeerde ik op zoek te gaan naar dingen die zouden verraden wat er met je aan de hand was en vannacht kreeg ik blijkbaar mijn antwoorden op de vele vragen.” Ik was even sprakeloos toen Tom uitgepraat was. Ik was ervan overtuigd geweest dat mijn masker ondoorgrondelijk was geweest, dat niemand iets zou merken. Ik had wel dagen waarop ik huilde en dat moest verbergen met de make-up, maar ik had altijd gedacht dat niemand het zou zien. Ik had hen onderschat, ze kenden me beter dan ik dacht. Misschien kenden ze mij wel beter dan dat ik mezelf kende. Het was mogelijk.
“Het is niet dat ik me constant verschrikkelijk voelde”, antwoordde ik wijselijk. Zoals hij het zei was het net alsof ik geen dag gelukkig was, wat allesbehalve waar was. Ik beleefde geweldige momenten met Bill en genoot van de romantiek die rond ons hing. Al moest ik toegeven dat die romantiek soms een gespannen tintje had, waar ik natuurlijk de oorzaak van was, daar was ik me bewust van.
Na een tijdje sloeg Tom het deken van ons weg. “Wat ga je doen?”, vroeg ik. Hij kroop over me heen uit het bed. Het werd me duidelijk dat hij het lampje dat nog brandde in de kamer wou uitschakelen. “Blijf je hier of ga je terug naar Bill?” Zijn vraag klonk grappiger dan dat hij bedoelde. Het was ondertussen al voorbij zes uur. Ik vond het lekker knus bij Tom in bed en ik was bang dat ik Bill zou gaan wakker maken. Eigenlijk hoopte ik erop dat hij ondertussen nog niet wakker was geworden en mijn afwezigheid zou opgemerkt hebben. Ik had hem nog geen lawaai horen maken, dus ik gokte erop dat hij nog steeds als een roosje lag te slapen. “Ik blijf hier, als dat mag van je.” Tom knikte en deed daarna het licht uit. Ik schrok toen ik zijn handen stevig op mijn buik voelde drukken. “Auw, dat is mijn buik, Tom!” siste ik. Hij verontschuldigde zich snel, kroop over me heen en nam me weer in zijn armen. Volgens mij was hij bang dat hij me pijn gedaan had. Zijn onhandigheid deed me denken aan mijn onhandigheid, maanden geleden in het hotel, toen op die camping met die meet and greet. Die tijd leek al jaren geleden, hoewel dat niet waar was. Het is verbazingwekkend hoe snel de dingen kunnen veranderen, of hoeveel impact kleine dingen op een mensenleven kunnen hebben. Met die diepgaande gedachte viel ik uiteindelijk in slaap, met Tom zijn handen beschermend over mijn lichaam. Hij lag zo dicht tegen me aan dat ik zijn geur kon ruiken. Het voelde vertrouwd aan en stelde me gerust.