OO1

Susan Ann Brooks

‘Lily Evers.’ Het meisje, dat eindelijk haar koffer op het rek heeft gekregen, steekt haar hand naar me uit.
‘Susan Brooks.’ Ik glimlach en neem haar hand aan.
Al snel raken we in gesprek en zo kom ik er ook achter dat dit ook haar eerste jaar op Zweinstein is. Even later springt ze ineens op en trekt een jongen de coupé in. Hij heeft halflang zwart haar en donkere ogen.
Hij neemt plaats naast Lily en steekt zijn hand uit. ‘Severus Sneep.’
Ik neem hem aan. ‘Susan Brooks.’
‘Susie komt ook in het eerste jaar.’ Zegt Lily enthousiast tegen Severus.
Ik kijk haar eerst verbaasd aan, maar lach dan.
‘Wat?’ Lily en Severus kijken me verbaasd aan.
‘Je noemde me Susie.’ Zeg ik met een glimlach, betekent dit dat we vrienden worden?
‘Ja, Susie is makkelijker te zeggen dan Susan. Als je me maar geen Lil gaat noemen.’ Zegt ze en kijkt me waarschuwend aan.
‘Is goed, Lil.’ Zeg ik met een serieus gezicht.
Severus en ik schieten in de lach als we haar verontwaardigde gezicht zien. Ze slaat overdreven haar armen over elkaar en kijkt boos uit het raampje. Dit zorgt er alleen maar voor dat we nog harder beginnen te lachen. Als haar gezicht ineens opklaart, kijk ik nieuwsgierig uit het raampje om te kunnen zien waar ze naar kijkt. Maar als ik de mensen heb gevonden die vrolijk naar haar zwaaien, betrekt mijn gezicht en kijk ik snel weer de andere kant op.
‘Severus, dat zijn toch jouw ouders?’ Lily wijst uit het raampje en Severus buigt zich naar het raampje toe en zwaait even.
‘Waar zijn jouw ouders?’ Lily’s woorden brengen me weer terug naar de realiteit en leiden me af van een wel heel interessant draadje dat aan het bankje waar ik op zit hangt. Ze kijkt me nieuwsgierig aan en wacht op mijn antwoord.