Proloog Sam.

Langzaam zie ik de wolken voor de zon verdwijnen. Duizenden mensen lachen, ze plezier net als altijd. Ben ik dan de enige die zich zorgen maakt? De enige die bang is, voor wat zal komen. De enige die vol spanning afwacht tot de klok twaalf uur slaat? Misschien overdrijf ik, misschien. Maar wat als het waar is, en de wereld echt vergaat. Waarschijnlijk lig ik vannacht de uren in mijn bed te tellen, en als de kerkklok twaalf slaat zal ik me rustig omdraaien en gaan slapen.

‘Sam,?’ mijn moeder komt binnen met een kopje dampende thee. Ik draai mijn bureaustoel om, en kijk haar afwachtend aan. ‘Wat is er toch jongen? Je zit de hele dag al binnen.’ ‘Er is niets hoor mama,’ zo wimpel ik haar bezorgdheid af. Pas als ik de deur beneden hoor dichtslaan, durf ik weer verder te piekeren.

Een jongen van achttien jaar oud, bruin haar dat warrig voor zijn ogen hangt. Helder groene ogen. Op school een redelijk grote mond, om zijn onzekerheid te verbergen. Tobt over zijn gevoelens, en zijn angsten. Die angsten die misschien wel terecht zullen zijn.