#98.

“Ik weet alleen niet precies hoe”, vervolgde ik. Tom nestelde zich naast me in zijn bed en maakte me met een simpel gebaar duidelijk dat ik het me gemakkelijk mocht maken. Ik kroop net als hem ook onder de lakens. Terwijl ik wat zenuwachtig voor me uit keek, voelde ik hoe hij zich dichter tegen me nestelde, zijn arm rond mijn nek liet hangen en zachtjes met zijn duim cirkeltjes maakte op mijn huid. “Ik heb de hele nacht”, fluisterde hij zachtjes. De manier waarop hij het zei brak me diep vanbinnen. Ik had twee keuzes, of eigenlijk had ik er drie. Ik kon mezelf hier alsnog gaan uitpraten en met een of ander excuus op de proppen komen, ik kon rond de pot draaien en het moment zo lang mogelijk uitstellen, of ik kon kiezen voor de korte pijn. “Is het zo erg?” vroeg hij in afwachting. Ik keek schuin omhoog en keek hem zo recht in de ogen. Voor de zoveelste keer kwam ik tot het besef hoeveel ik wel niet van hem hield en hoeveel hij wel niet van mij moest houden. Eigenlijk had hij net zo’n zachte persoonlijkheid als Bill, alleen liet hij die niet aan iedereen zien. Blijkbaar was ik een van die uitzonderingen. Een soort van trots gevoel vervulde me, maar het kwelde me dat ik hem nu zou moeten gaan opzadelen met mijn lasten. Ik wist dat ik teveel piekerde, maar ik kon ook niet anders. Ik was altijd alleen met mijn gedachten en had niemand om ze mee te delen. “Tom, ik ben ziek.” Ik zag zijn gezicht in een enkele seconde veranderen. Hij had al langer door dat er iets niet juist was, ik voelde het gewoon. “Chaya, voel je je wel goed?” “Tom, alsjeblieft,” snikte ik, “ik heb hiv. Ik ga dood.” Ik voelde hoe mijn tenen zich opspanden, hoe mijn hele lijf zich opspande onder Tom’s zachte lakens. Het bleef secondenlang stil en ik vermoedde dat Tom niet wist wat hij met die informatie moest doen en of dat het, net zoals het bij mij was, niet onmiddellijk wou doordringen. Toch bleef ik hem recht aankijken, ik wilde niet laf zijn om op een moment zoals dit weg te kijken. Ik wilde iedere reactie van hem zien. Ik zag hoe hij verschillende keren met zijn ogen knipperde, hoe ze glazig werden en hoe hij zijn mond een heel klein beetje opende om iets te zeggen, maar het niet kon. “Het spijt me, Tom”, zei ik toen ik zag wat voor shock het bij hem teweeg bracht. Dit was de reden waarom het hen niet wou vertellen, ik wilde niet dat ze zich zo zouden voelen als ik. Ellendig, gekweld en niet wetend wat te doen.
“Waarom zeg je dat nu? Chaya, je kan hier toch ook niets aan doen. Ik weet alleen niet wat ik moet doen. Ik kan het niet geloven.” Een overrompeling van woorden was het. Stotterend kwamen ze uit zijn mond en ik wist niet waar ik het had. “Ik wil jullie geen pijn doen, maar het voelt wel goed nu dat ik het eruit gegooid heb. Alleen verandert het niets aan het feit dat ik sneller dan dat ik het wil aftakel.” Ik wist dat ik mezelf de mond moest snoeren, want anders zou ik me teveel gaan wentelen in zelfmedelijden.
Ik schrok eventjes toen ik Tom’s hand onder de lakens over mijn benen voelde wrijven, maar ik snap wel waar hij op uit was. Het duurde dan ook niet lang vooraleer ik me ontspande en mijn benen uitstrekte. Ik liet me nog wat meer onderuitzakken, totdat ik naast hem neerlag in bed. Ik wist niet waarom, maar ik kroop zo dicht mogelijk bij hem en genoot van zijn beschermende armen om me heen en van zijn vingers die de rollende tranen over mijn wangen opvingen. “Je had me van het begin moeten vertrouwen, of op zijn minst Bill. Hij zou zijn leven voor je geven.” “Ik weet het, ik weet het”, mompelde ik. “Wil je erover praten?” Het was ondertussen al vier uur in de ochtend, althans dat gaf Tom zijn wekkerradio toch aan en toch wilde Tom niet slapen, maar mij opvangen. Ik was overemotioneel, dat voelde ik zelf ook wel, maar Tom was nu eenmaal een schatje als je hem kende. Ik zocht naar het beginpunt van dit alles en naar de juiste woorden. Ik moest weer teruggaan naar mijn biologische vader, naar het verhaal van mijn moeder. Ik moest die nog onverteerde pijnlijke zaken weer openrijten en dat alles zorgde voor nog meer emoties bij mij en voor ontroering bij Tom. Ik vond gewoonweg geen emotie die zijn gezicht beschreef, zo ingewikkeld was het.