024~

Nia Fabregas

Ik keek Nicklas met een glimlach aan. “Cesc zei dat hij je vast gegrepen had.” begon ik. “Klopt.” Mompelde Nicklas. “Deed het pijn?” vroeg ik zacht. “Alsof jou dat wat uitmaakt.” Siste Nicklas. Auch, die zit. “Waarom deed je alsof je me ging zoenen?” vroeg ik en ik staarde naar mijn voeten. “Daarom.” Zei Nicklas kortaf. “Haat je me?” vroeg ik en ik keek Nicklas aan. “Ja.” Zei hij en hij staarde voor zich uit. “Waarom dan?” vroeg ik en ik bleef zijn gezicht bestuderen. “Moet je dat echt nog vragen?” vroeg Nicklas boos en ik zag zijn gezicht betrekken. “Nou ik ga al. “ mompelde ik en ik stond op. Ik liep het veld af en ging naar de uitgang. Hij haat me dus echt. De tranen prikten in mijn ogen en ik liet ze hun gang gaan. Ze stroomden langzaam naar beneden, ze lieten een spoor van verdriet achter. Het gene wat Nicklas veroorzaakt had, niet dat hij er iets aan kon doen. Mijn eigen stomme gedrag had ervoor gezorgd dat hij me ging haten. Waarom moet ik ook zo’n sukkel zijn? Ik liep de parkeerplaats op en zakte tegen een auto aan. Ik trok mijn knieën op en legde mijn hoofd erop. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën heen en begon langzaam te huilen. Waarom moet ik ook zo’n bitch zijn? Waarom verpest ik mijn leven? Waarom? Ineens voelde ik een arm om me heen. Ik keek op en zag dat het Nicklas was. Hij boog voorover en drukte zijn lippen op die van mij. Ik was even verbaasd maar ging daarna op de zoen in. Nicklas trok zich na een tijdje terug en keek me met een glimlach aan. “Je zoent best goed.” Glimlachte hij. “Dankje.” Mompelde ik en mijn wangen werden rood. “Waarom huilde je?” vroeg hij en hij trok me dichter tegen hem aan. “Ik haat mezelf.” Mompelde ik. “Ik haat mezelf ook.” Zuchtte Nicklas en hij sloot zijn ogen. “En we haten elkaar.” Zei ik zacht. “Inderdaad” zei Nicklas. De manier waarop hij het zei deed me pijn. Hij haat me dus echt. “Ik ga maar.” Zei ik en ik stond op. Hij zoent me, en hij haat me. Eikel.