27.

Het deed me pijn om te zien hoe ze weer wegging. Het belangrijkste was dat zij gelukkig was, maar ik kon niet geloven dat ze dat ook echt was. Eigenwijs als ik was besloot ik het nog niet op te geven. Waar zou ze nu zijn? Waar zou ze nu aan denken?

Cinthia's P.O.V
Ik haatte mezelf. Ik HAAT-TE mezelf. Marcus bleef bij me, hij had gezien dat wat er was gebeurt me heel erg pijn had gedaan. Ik zei niks, tegen niemand. Bang dat ik elk moment in tranen uit kon barsten. Elke keer weer zag ik Seth voor me. Zijn vrolijke ogen, zijn onschuldige lach. Elke keer vroeg ik me af of ik de juiste beslissing had gemaakt, maar, hield ik me voor, ik hoorde hier thuis, niet in La Push.

Ik zwierf door de straten van een onbekende stad. Ik wist dat dat stom was, maar ja, ik had even geen behoefte aan gezelschap. 'Hey,'zei een onbekende jongen. 'Ik geloof dat het woord dat je nu zoekt "doei" is,'antwoordde ik. De jongen lachte. Nou ja, whatever. Ik liep door, geen idee, waar naartoe eigenlijk. Plotseling duwde de jongen me een steegje in. 'Nu is het mijn beurt,'siste hij in mijn oor.