Chapter 24. Your guardian

Justins pov:

Selena zoende me hongerig in mijn nek. Ze keek me ondeugend aan en stortte zich toen op mijn mond. Haar lippen waren ruw en droog. Ik sloot mijn ogen. Ze was mijn vriendin. Ik hoorde te genieten. Maar op mijn netvlies verscheen zij. Haar ogen, haar haren, haar geur, haar smaak, haar zachte lippen... Ze achtervolgden me als nachtmerries. Elke keer als ik mijn ogen dichtdeed zag ik haar. Ik hunkerde naar haar. Ik mistte haar... Afgelopen nachten had ik niet geslapen. Elke keer hielden de beelden me wakker. Elke nacht sloop ik mijn kamer uit om bij haar te gaan zitten. Ik staarde dan naar haar. Het stelde me gerust. Uiteindelijk zat ik daar soms twee uur. 'Je zoent niet terug.' Selena's teleurgestelde stem haalde me uit mijn droom. 'I'm sorry, honey,' mompelde ik. 'Ik ben gewoon wat moe.' 'Dan gaan we slapen.' Ze stond op en ging op de trap staan. Even keek ze achterom. 'Kom je nog?' Ik trok mezelf overeind en strompelde achter haar aan. Gedachten van vanmiddag lieten me niet los. Ik kon nog steeds haar warme lichaam tegen het mijne voelen. Ik kon nog steeds voelen hoe warme tranen op mijn schouder belandden. Wat ik niet kon was haar loslaten. Dat was inmiddels onmogelijk geworden. Ik zuchtte en opende de deur van de logeerkamer. Daar stond Selena. Haar shirt en broek had ze uitgetrokken. 'Ben je nog steeds moe?' vroeg ze zwoel. Ik keek haar niet eens aan. 'Ja,' mompelde ik. Ze staarde me verbijsterd aan. Toen greep ze woest haar spullen. Ze stormde langs me de kamer uit. 'Asshole,' hoorde ik haar nog zeggen. Het deed me niks. Ik kleedde me om, poetste mijn tanden en kroop in bed. De lichten in het huis gingen uit. De rust keerde terug. Selena was waarschijnlijk naar een of ander hotel gegaan. Dit huis was haar sowieso te gewoontjes. Ik snoof de geur van het kussen op. Het rook veilig en vertrouwt. Ik voelde mijn ogen zwaarder worden. Regen begon tegen de ramen te tikken. Het ritmische geluid maakte me nog slaperiger. Mijn gedachten liepen vrijuit. Mijn ogen vielen dicht. Plotseling klonk er een korte gil. Ik schrok op. De gil werd gevolgd door een bonk en vreemde geluiden. Ze waren zacht, maar toch aanwezig. Tot mijn eigen schrik kwam ik erachter dat ze uit de kamer hiernaast kwamen. Ik sprong op en rende bijna naar de kamer. Ik wilde de deur open smijten, tot ik me bedacht dat Destiny nog sliep. Wat zachter snelde ik de kamer in. Op de grond zat ze. Het meisje dat al de hele dag door mijn hoofd spookte. Ze zat naast haar bed en haalde veel te snel en piepend adem. Haar ogen waren rood en tranen stroomden als watervallen over haar wangen. Ik pakte haar vast. Haar armen sloeg ze krampachtig om me heen en haar handen klauwden zich in mijn vlees, alsof ik haar reddingsboei was. 'Rode ogen... overal,' siste ze. Ik voelde haar hart bonken en ze beefde hevig. 'Sst,' mompelde ik. 'Het komt allemaal goed. Het komt allemaal goed.' Nog meer geruststellende woordjes fluisterde ik in haar oor. Haar ademhaling werd langzaam rustiger. Het bonken van haar hard zwakte af. Uiteindelijk lag ze uitgeput in mijn armen, niet meer in staat iets te doen om te zeggen. Ze was zwak en weerloos. Ik kon alles met haar doen wat ik wilde. Ik kon haar aanraken, haar zoenen zonder dat ze er iets tegen kon doen. Maar ik deed het niet. Hoeveel ik ook naar haar hunkerde, hoe graag ik haar ook wilde, ik kon het niet. Ik zou haar nooit pijn willen doen. Mijn hand gleed nog steeds heen en weer over haar warme rug. Ik tilde haar voorzichtig op en legde haar in bed. De dekens legde ik voorzichtig over haar heen. Ze schonk me een waterige glimlach. Ik glimlachte voorzichtig terug. Ik streek een paar haren uit haar mooie gezichtje. 'Blijf.' De woorden kwamen als een fluistering over haar lippen. 'Blijf.' Ik aarzelde even, maar tilde toch de dekens op om bij haar te liggen. Zodra ik ook onder de dekens lag, nestelde ze zich tegen me aan. Haar hoofd lag op mijn borst. Mijn armen waren om haar heen gedrapeerd, als een schild, als een tweede deken. Dit was hoe het altijd moest zijn. Dit was hoe het hoorde te zijn.
Dit was hoe het alleen vroeger was...