It's the hard truth! sorry parents

Ik kijk snel naar Draco en hij komt naast me staan. Natuurlijk is dit zo’n moment dat Blaise weer iets moet lullen ‘hey na al die jaren komen jullie er achter dat jullie elkaar leuk vinden, pech jullie zijn uitgehuwelijkt.’ Roept hij. ‘dat is het probleem juist, wij vinden elkaar NIET leuk maar zijn WEL aan elkaar uitgehuwelijkt.’ Zeg ik dan schreeuwend. Meteen houdt Blaise wijselijk zijn mond. Ik ga naast Charlis zitten en kijk haar hulpeloos aan ‘ja ik kan er ook niks aan doen, wie wel met Hem als leider.’ Zegt ze even hulpeloos als dat ik haar aankeek. Ik knik en kijk naar Draco. Hij lijkt wel versteend. Alsof het harder aankomt als iemand het zegt dan dat hij het zelf bedenkt. ‘misschien kunnen we er onder uit komen, als we een goed alternatief vinden.’ Zeg ik hoopvol tegen Draco. Hij knikt maar het is niet echt heel hoopvol. Er komt een uil aan gevlogen. Het is mijn lieve kleine sneeuw uil. Ik wou perse een jonkie omdat die schattig was en ik zelf zo kon opvoeden hoe ik wou. Hij heeft een briefje in de daarvoor bestemde koker. Snel haal ik hem eruit en geef hem aan Draco. Hij laat zijn ogen snel over het papier glijden en geeft hem dan terug ‘misschien moeten we samen.’ Zegt hij tegen mij. Terwijl hij niet echt er bij is.

Ik had het avond maal overgeslagen. Ik lag in mijn ‘privé’ kamer. ik deel hem alleen samen met Charlis. Verder is er niemand in de kamer. ik schrijf een brief naar mijn ouders ;
Wanneer moet ik komen?
Waarom met hem?
Waarom kan ik niet zelf kiezen?
Ik wil met hem komen!
Anders kom ik niet!
Dan worden jullie maar gepijnigd!
Ik.