WS ~ 63

(Nyree)

“Je hebt geluk dat ik niet kan wegrennen,” zei ik zacht toen ik vanuit mijn ooghoeken zag dat Gustav naast me neerzakte. “Weet ik,” antwoordde hij op dezelfde ingehouden toon. “Doet het pijn?” Ik knikte en haakte mijn haar achter mijn oor.

“Hoe gaat het met je vader?” Ik was opgelucht dat hij niet vroeg waarom ik net was uitgevlogen. “Beter. Zijn lever is helemaal genezen en hij zit nu ongeveer anderhalve week in de instelling. Hij krijgt speciale begeleiding. Hij krijgt geen straf voor wat hij deed. Ze hebben allerlei testen gedaan en hij was ontoerekeningsvatbaar. Overmorgen mag hij bezoek krijgen,” Mijn hand raakte de topjes van het gras. “Ik wou Bill en Tom vragen om met me mee te gaan, maar ik denk niet dat dat er nu nog in zal zitten,” Ik glimlachte minachtend en keek hem voor het eerst aan. Hij glimlachte klein. Het had iets geruststellends.

“Je bent ook niet echt een prater hé?” Hij lachte weer. “Ik denk dat jij het nu meer nodig hebt om te praten.” Hij had een punt. “Ik heb er geen idee van waar ik moet beginnen. Ik wil gewoon niet dat jullie weer vertrekken. Het lijkt allemaal zo makkelijk als ze zeggen ‘dat ik kan mee gaan als ik dat wil’. Ik ben twintig hoor. Ik kan toch niet eeuwig achter hen blijven aanlopen en ik begrijp best dat het moeilijk voor hen is na wat er allemaal gebeurt is, maar het is nu eenmaal zo. Ze doen alsof ik hun kleine zusje ben of zoiets.”
Ik moest hem niet eens aankijken om te weten dat hij aan het luisteren was. ”Dat ben je ook voor hen. Je betekent echt heel veel voor ze.” Ik krulde mijn tenen op en wreef over mijn pijnlijke knie.

“Weet je wat ik me soms af vraag? Of we überhaupt nu nog vrienden waren geweest als papa me niet had meegenomen en ik hier na vier jaar plotseling weer had gestaan.” Het was best moeilijk om het hardop te zeggen, maar het speelde al een tijdje door mijn hoofd. “Waarom denk je dat?”

“Ik zag hun bijna nooit meer en ze kunnen niet ontkennen dat we uit elkaar aan het groeien waren nadat zij gestopt waren met school en ik godganse dagen alleen zat omdat zij weg moesten voor de band. Voor heel dat Tokio Hotel gedoe zaten we constant op elkaars lip. We waren buren toen we nog in Magdeburg woonden, we werden samen groot en toen Simone ging scheiden en ze naar Loïtsche verhuisden deden wij dat ook omdat mama en papa dachten dat het beter voor me zou zijn om in een rustigere omgeving te wonen en dan plots breken je twee beste vrienden door, kappen met school en zijn hele dagen weg om songs op te nemen of om een concert te geven. Ik had in niets zin en ik had gezworen dat ik nooit meer naar school wou zonder hen. Ik was totaal verloren zonder hen.”

Ik durfde hem niet aankijken, omdat hij denk ik niet besefte dat ik me zonet helemaal had bloot gelegd voor hem. “Het klinkt vast stom,” mompelde ik en friemelde door het gras. “Het klinkt niet stom, het klinkt precies zoals zij hun voelden toen je weg was,”