WS ~ 62

(Bill)

“Koppigaard,” gromde ik tussen mijn tanden en zakte met mijn handen in mijn haar in de sofa. “Het is niet haar fout Bill,” “Dat weet ik ook wel! Waarom wordt ze altijd meteen zo kwaad om alles?! Alsof wij het kunnen helpen dat ze gefrustreerd is omdat de revalidatie niet zo snel loopt als ze zelf wou en dan nog die vader van haar…” “Het heeft helemaal niets met haar vader te maken,” zei mam voorzichtig.

Ze wist best hoe pijnlijk het onderwerp ‘haar vader’ bij me lag. Hij had een kogel in haar been geschoten! Waarom leek iedereen het dan opeens goed te vinden dat ze hem wou zien? Was ik hier echt nog de enige waarbij het nog allemaal op een rijtje zat daarboven? “Hoe zou jij je voelen als alles eindelijk een plekje lijkt te krijgen en het dan weer wordt omgegooid?” & met die woorden liet ze ons alle vier achter in de woonkamer.

(Nyree)

Kwaad trok ik grassprietjes uit de grond en gooide ze terug. Waarom moesten ze weer weg nu alles beter begon te gaan? Alsof ze het allemaal met opzet deden. Ik bromde dingen die totaal geen steek hielden tegen mezelf en hoopte dat niemand een poging deed om met me te komen praten het komende halfuur.

Natuurlijk wist ik wel dat dit belangrijk voor hun was, maar ik kon het gewoon niet tegenhouden. Mijn grote mond overheerste de laatste tijd mijn gezond verstand, als ik tenminste al de tijd nam om na te denken.

De meiwind blies door mijn haar en liet een rilling over mijn nek lopen. Ik trok de capuchon van mijn hoodie over mijn hoofd en staarde nijdig de eindeloze tuin in. Het liefst was ik helemaal naar achter gelopen, maar dat kon natuurlijk niet met dat stomme been van me!

---
Reactiiies?