(27) Jasper

De volgende dag al vertrokken Peter en Charlotte naar Jasper. Anna en Resa besloten een tijdje in de hut te blijven, maar ze zouden niet wachten tot de anderen terug waren, want Peter en Charlotte wilden Jasper overtuigen met hen mee te komen. Resa was er nog niet klaar voor.

Een paar dagen later kwamen Peter en Charlotte bij de schuur aan. Maar ze gingen niet meteen naar binnen. Een paar dagen lang hielden ze de schuur in de gaten. Na een tijdje beseften ze dat Nettie en Lucie er niet meer waren, en toen Maria ging jagen waagden ze hun kans. Samen gingen ze naar binnen.
“Hé, indringers!”, schreeuwde een newborn meteen. Iedereen keek naar Peter en Charlotte. Jasper was stomverbaasd hen terug te zien. De newborns stonden maar wat te lachen.
“Indringers horen jullie aan te vallen”, riep Jasper kwaad. “Wat voor een idioten zijn jullie?” Peter en Charlotte deinsden angstig achteruit. Ze mochten dan sterk zijn, en goed in vechten, maar tegen die groep konden ze niet op.
“Eindelijk, we mogen knokken!”, grijnsde een newborn, en hij stormde op Peter en Charlotte af. Een paar kompanen volgden hem. Peter en Charlotte hadden weinig moeite om hen te verslaan.
“Wat een idioten”, zuchtte Jasper.
“Jasper, we komen in vrede”, zei Peter zacht. “We willen niet vechten.”
“Goed dan”, zuchtte Jasper. “Kom mee.” Hij nam Peter en Charlotte mee de schuur uit. “Wat willen jullie?”
“We wilden je enkel komen opzoeken, als oude vrienden”, zei Peter.
“Jullie hebben dit leger verlaten. Jullie zijn geen vrienden meer.”
“Jasper, je weet best dat we jou niet wilden verraden. Ik kon Charlotte gewoon niet laten sterven”, zuchtte Peter.
“En dan maar mooi naar een ander leger gaan om de vijand te trainen”, gromde Jasper.
“Nee, Jasper, we hebben ons niet bij een ander leger aangesloten. We hebben een hutje voor ons twee, en we zijn gelukkig nu”, zei Charlotte zacht.
“Sorry”, mompelde Jasper. “Het is gewoon … Sinds jullie weg zijn is alles zo anders. Anna en Resa zijn ook verdwenen.” Hij schudde zijn hoofd. “Ik ben zo stom geweest, ik had bijna mijn eigen zusje vermoord, in plaats van haar te beschermen. Wie weet waar ze nu is? En Maria heeft gelogen, ze houdt niet van me.”
“Rustig, Jasper”, glimlachte Charlotte. “Resa is veilig. Anna heeft haar gered.”
“Echt?”, vroeg Jasper zacht.
“Ja”, zei Peter. “We zien hen geregeld. Resa mist je. Maar ze wilde niet met ons meekomen, ze is er nog niet klaar voor.”
“Het is allemaal mijn schuld”, zuchtte Jasper. “Hoe kon ik zo stom zijn?”
“Jasper, kom met ons mee. Je hoeft hier niet te blijven. En zo lang je hier blijft zal je Resa nooit terugzien.” Jasper aarzelde even, maar nam al snel een beslissing.
“Goed, ik kom”, knikte hij. Met z’n drieën vertrokken ze. Nooit zouden ze nog terugkeren naar de schuur.