{narnia}When 2 enemies fall in love[Part One hundred and thirty-one.]

Bang gingen ze naar het bos.Ze grepen hun wapens goed vast want ze wisten niet wat te verwachten.Zou je vampiers zo kunnen doden als mensen?Hoe zagen ze eruit?Zouden ze overdag niet in hun kist liggen?Dat waren de vragen die in hun hoofd ronddwaalden.Die laatste dan bij de Pevensies,Selena en Gabrielle omdat op de aarde ze zo werden afgeschilderd.’Kom tevoorschijn,’riep Caspian wanneer ze in het bos waren.Hij moest zich onderdrukken om zijn stem niet trillend te laten trillen,’We weten dat jullie er zijn.’Een seconde was het stil.Gabrielle,die lijkbleek zag net als Lucy,klampte zich vast aan Selena.Lucy deed hetzelfde bij Peter.Achter hen klonk er terug geritsel en ze draaiden zich zo vlug om als ze konden.Er waren twee mensen;een man en een vrouw.De vrouw leek zoiets als twintig en was beeldschoon.Ze had lang,steil zwart haar dat glansde bij het licht van de zon.Haar huid was lijkbleek,maar wonderlijk en leek wel van marmer.Het rare was dat het schitterde als diamanten in de zon.Ze had blauwe omhulsels aan haar ogen,dat moesten wel wallen zijn maar dat belemmerde haar schoonheid niet.Haar ogen waren goudbruin met een rood randje.Je zou denken dat die ogen dan op die van Aslan leken maar dat was niet.Die van de vrouw straalden onheil uit,die van Aslan helemaal niet.Ze had een groene jurk om haar lichaam.Het kon gemaakt zijn van bladeren tot je er langer naar keek.Het was een veel te ingewikkelijk model.En dan de man.De man had krullende bruine haren en een scherpe kin.Zijn gezicht was ook in een marmeren lijkbleke kleur.Zijn ogen waren net als de vrouw onheilspellend goudbruin met een rode rand.Hij had een witte bloes aan,die vanboven wat was opengeknoopt,een bruine broek en donkerbruine laarzen.Wat onze vrienden niet wisten was dat je aan hun ogen kon zien dat ze een beetje honger kregen,de rode rand.’Hallo,’zei de man en grijnsde zijn puntige tanden bloot.Ze deinsden achteruit omdat ze nu zeker wisten dat ze vampiers waren.’Niets om bang voor te zijn,koningen en koninginnen,’zei het meisje,’Mijn naam is Alicia.’’Ik ben Cédric,’zei de man.’Jullie vermoorden de Narniërs,’zei Peter bot en Lucy klampte zich nog harden aan hem vast.’O,’zei Cédric,’Neen.Wij doen dat alleen maar als we echt honger hebben.Maar we proberen het natuurlijk te vermijden.Meestal Andalusianen,zie je.’’Er zijn nieuwelingen in dit bos,’zei Alicia met een fluwelen stemmetje,’Ze zijn maar net veranderd en kunnen zich niet beheersen.Ze vallen elk wezen aan dat ze zien.Ze zuigen elk bloed waar ze maar aankunnen op.’Cédric trok zijn neus op.’En ik zou dan maar oppassen.Jullie zijn dood als ze jullie zien en julie hebben met zijn allen een sterke geur.’De neuzen van Peter,Edmund en Susan gingen de lucht in maar ze roken niets anders dan de zoete,bedwelmende geuren van de vampiers.’Dan gaan wij,’zei Alicia en stapte.’Hé!Wacht eens!’riep Caspian maar ze waren al weg.