A happy future.

Ik heb nog een week in het ziekenhuis gelegen. De politie heeft een rechtszaak aangeknoopt voor Geoffrey en zijn mannen. Ikzelf ben geheel onschuldig, want mijn aanval op Geoffrey was ter verdediging. John rijdt naar Lola's huis. Voor de deur aangekomen beginnen we allemaal te huilen. "Ik ga je zo missen Lola! Ik hou van je!" huilt Drew. Lola huilt met hem mee en sluit zich in zijn armen. "Lola, Lola, Lola. Zou je.. Zou je mijn vriendin willen zijn?" huilt hij. Ze zijn zo lief samen, dat het mijn hart breekt om ze uit elkaar te zien gaan. "Ja, natuurlijk!" zegt ze en zoent hem. Samen stappen ze de auto uit. "Hij zal wel bij haar komen wonen, hoop ik." zegt Aimey, terwijl ze haar tranen verstopt. "Aimey, het is oke om te huilen." zeg ik, terwijl bij mij de tranen volop stromen. Aimey begint nu ook te snikken en al snel zijn we met zijn allen aan het huilen. "Wat zijn we toch volwassen." snik ik, half lachend. We zwaaien Lola en Drew uit en rijden weer weg. Op naar Aimey's huis. Na een tijdje rijden komen we ook bij Aimey aan. Een jongen gooit de deur van haar huis open en rent naar buiten, in zijn boxer. "Aimey!" schreeuwt hij. Ik zie tranen in zijn ogen. Aimey stapt uit en knuffelt hem meteen. "Oh, Edward!" zegt ze. "Oh, vertel me straks alles! Bedankt dat jullie mijn zusje terug hebben gebracht." zegt hij. Huilend en elkaar omhelzend lopen ze naar binnen. Vanuit de deur zwaaien ze ons uit, terwijl wij naar mijn huis rijden. "Hey, John. Ik wil niet dat dit een vaarwel wordt. Ik wil je niet verlaten." fluister ik. Hij schud zijn hoofd, ik zie de tranen weer over zijn wangen lopen. De rest van de rit zijn we stil. Af en toe hoor je een snik van onze kanten komen, maar bij mijn huis aangekomen houdt het op. Totale stilte vult de auto, terwijl ik naar buiten kijk hoe mijn ouders de deur open zwaaien. Ze staren in de auto en helemaal geschrokken en opgewonden zien ze mij zitten. Ze rennen meteen naar de auto en gooien de deur open. "Jamie, oh Jamie! Wat hebben we je gemist." huilt mijn moeder. Ik laat mijn tranen de volle loop gaan als mijn vader ons in zijn armen sluit. Het is zo'n vreselijk vaarwel. Ja, het is vreselijk. Ik ben blij dat ik bij mijn ouders ben, maar dat betekent wel dat we allemaal nu onze eigen wegen gaan. Lola en Drew zijn samen, maar gescheiden van ons. Aimey is weer bij haar broer, waar ik erg blij voor ben. Ze zullen elkaar wel gemist hebben. John heeft nergens naartoe te gaan en ik ben weer alleen thuis. "Ma, mag ik je voorstellen aan John." snik ik. John komt uit de auto en, zijn tranen weg vegend, loopt hij naar mij. "John, ik heet John. We hebben voor elkaar gezorgd." zegt hij schor. Ik voel een brok in mijn keel vormen en hap naar adem. "Jamie, ik ga vaarwel zeggen.." fluistert hij. Ik geef hem een enorme knuffel. "Ik ga je zo missen." huil ik. "Jamie, zeg vaarwel tegen ons verleden. We gaan samen een blije toekomst te gemoed." zegt hij. Een gevoel van blijheid vult me meteen. "Jamie, wil je mijn verloofde zijn?" zegt hij, terwijl hij op zijn knie gaat. Mijn ouders staan met open mond toe te kijken, maar ik negeer ze nu even. Nu is het mijn moment. "Natuurlijk!" zeg ik, gevuld met blijheid, opgewektheid, liefde en nog veel meer. We zoenen elkaar liefdevol. "Samen mooie toekomst te gemoed." fluister ik in zijn oor. "Samen." herhaalt hij.