"Je kan me alles vertellen."

Ik kijk naar jouw rug die steeds verder van me weggaat. Je zou blijven, je hebt het belooft. Ik snik en de tranen blijven over mijn wangen rollen. De pijn kmt met golven over me heen, steeds weer sterker dan de vorige. Ik tril van angst; ik ben bang voor mijn toekomst, voor de jouwe, voor ònze toekomst. Ik ben bang dat wij geen toekomst meer hebben. Ik heb álles kapotgemaakt, dat weet ik, maar ik weet ook dat het niet geheel mijn fout is. Jij was er altijd voor mij en op het moment dat ik het meest moeilijke tegen je zeg laat je mij vallen. De koude grond omarmt me en laat me nooit meer los. De stevige grip ontneemt me de adem en laat me niet bewegen. Ik wil achterna rennen, maar mijn verstand schreeuwt dat het de situatie enkel slechter zal maken. Ik voel me verloren, jij wijst me de weg niet meer en laat me alleen achter.

Ik kon je alles vertellen, tot nu.