43. Goodbyes and butterflies

Alex blijft even twijfelend voor de deur staan maar met een glimlach trek ik hem achter me aan het huis in.
‘Je hebt niets om bang voor te zijn. Stefan is bij Elena. Damon is weg. De kust is veilig.’ Hij lijkt te ontspannen en laat zich nu gewillig meenemen naar mijn kamer. Voor het bed blijft hij staan en veegt mijn haar uit mijn nek. Teder geeft hij een paar kleine kusjes in mijn nek, waarna hij me voorzichtig op bed legt. Ik glijd met mijn handen onder shirt en trek het voorzichtig over zijn hoofd. Zonder echt te mikken gooi ik het over de stoel die bij het bureau staat.
Hij buigt zich langzaam over me heen en geeft een kusje op elk plekje huid dat hij kan vinden. Ik zie de donkere kringen onder zijn ogen weer verschijnen en hij kijkt even de andere kant op om rustig adem te halen. Ik strijk met mijn vingers langs zijn gezicht.
‘Shhh. Het geeft niet.’
Hij knikt. ‘Ik kan het niet.’ Hij zucht en gaat achter me liggen en slaat een arm om me heen. ‘Nog niet.’ Ik nestel me dicht tegen hem aan en langzaam voel ik mijn ogen zwaar worden. Achter me hoor ik een regelmatige ademhaling van Alex, die blijkbaar ook in slaap aan het vallen is. Ik geef me er aan over en zak langzaam weg in slaap.

Plotseling schiet ik wakker van de deur die open knalt. ‘Wat is dit?’ Roept Damon kwaad, hij had blijkbaar al gehoord dat ik hier niet alleen was.
Alex springt geschrokken op en ik kijk Damon angstig aan.
‘Ze zeggen dat liefde blind maakt, maar ze hebben nooit gezegd dat iemand ook echt zijn verstand kon verliezen!’ Roept Damon. Dan draait hij zich naar Alex. ‘En jij. Eruit! Loop nu naar buiten voor ik je naar buiten gooi.’ Hij pauzeert even. ‘Ledemaat voor ledemaat.’ Zegt hij dan langzaam maar dreigend.
Alex is wit weg getrokken en grijpt zijn spullen bij elkaar. Zijn horloge dat hij op het nachtkastje had gelegd en zijn shirt dat over de stoel hing. Snel trekt hij het over zijn hoofd en begint naar de deur te lopen.
‘Damon, dit kun je niet maken!’ Protesteer ik luid.
‘Het is mijn huis. Ik beslis.’
Alex loopt op zijn weg naar de deur nog even langs me. ‘Maak je geen zorgen.’ Fluistert hij in mijn oor en hij geeft me een kus op mijn wang.
Dan rent hij op hoge snelheid de deur uit, zoals alleen vampiers dat kunnen.
Damon, die hem al die tijd strak heeft nagekeken, draait zich nu om en kijkt me onbegrijpelijk aan. ‘Waar zit jij toch met je gedachten?’
Ik sla mijn armen over elkaar, nog steeds boos om hoe hij ons zo ruw heeft onderbroken. ‘Ik heb een minder vage vraag nodig.’
‘Je denkt toch niet dat hij nu echt de waarheid spreekt?’
Ik geef geen antwoord op zijn vraag. ‘Wat zou jij voor Elena doen? Om haar veilig te houden bedoel ik.’
Damon kijkt me argwanend aan, maar antwoord wel. ‘Ik zou bijna alles doen.’ Hij denkt even na. ‘Ik zou het onmogelijke willen doen.’
‘Maar stel nou dat, Katherine jou veranderd heeft. Jou bedreigd om je moeder te vermoorden en iedereen waarvan je houdt. Net zolang, tot jij toegeeft Elena om te brengen. Wat zou je doen?’
Damon begint te begrijpen waar mijn speech heen gaat, maar geeft nog niet op. ‘Ik zou die bitch haar hart uitrukken.’ Antwoord hij haatvol, alsof hij het bijna voor zich ziet.
Ik knik. ‘Precies, het punt is dat jij een 145 jaar oude vampier bent. En jou veranderen was nooit een van haar dreigementen. Alex is nieuw en hij was bang voor haar.’
Damon snuift. ‘En jij wilt me nu vertellen dat hij het licht heeft gezien en dat hij van je houdt.’
Ik kook van woede. ‘Ik snap wel waarom jij niet weet wat ik bedoel. Niemand heeft ooit van jou gehouden, iedereen koos altijd voor je broer.’ Het is er uit voor ik het weet en ik sla mijn handen geschrokken voor mijn mond.
Damon lijkt ineens ijzingwekkend kalm, en dat is als hij het gevaarlijkst is, heb ik geleerd. Hij zegt niets maar loopt naar de kast en pakt een tas en schuift al mijn kleren er in één veeg in.
‘Vaarwel Jasey.’ Hij ploft de tas voor mijn voeten en loopt dan de deur uit.