Five.

Geconcentreerd liet ik mijn ogen over de vele artikels op het bureau voor me glijden. Sommigen waren drie jaar oud,anderen waren dan weer vorige maand gepubliceerd. Ze hadden wel één ding gemeen,ze bespraken steeds een ingenieus crimineel plan dat Holmes verijdeld had.
Zuchtend leunde ik achteruit en sloot mijn ogen even. Twee uur was ik nu al bezig met alle informatie die er was over Moriarty in me op te zuigen als een spons. Die man was ongrijpbaar en liet al het vuile werk door anderen doen,terwijl hij er rijk en berucht van werd. Hij was het criminele meesterbrein van bijna de hele Engelse misdaad. En ik moest hem op de één of andere manier gaan tegenhouden?
Uiteindelijk besloot ik even een pauze te nemen. Vermoeid glipte ik in mijn jas en liep de drukke straat op. Rijtuigen raasden voorbij en winkelende dames roddelden over andere winkelende dames. Een typische namiddag in London,zo te zien. Nadenkend begon ik in de richting van Piccadilly te slenteren. Onwillekeurig keek ik subtiel in enkele winkelramen als ik er langs kwam,om me ervan te verzekeren dat ik niet gevolgd werd. Maar voor zover ik kon zien,kon ik gerust mijn weg voortzetten. Eens op het Circus werd de drukte nog heviger. Voor enkele pennies kocht ik een boeketje rozen aan het standbeeld van Eros en zette me op het plekje waar Holmes me steeds naartoe had genomen. Zoals zo vaak,begon ik de mensen om me heen onderzoekend te bekijken en probeerde uit de dingen die ik zag hun afkomst en verleden te deduceren. Plots voelde ik een warm hand zacht op mijn schouder. Geschrokken keek ik op,maar zuchtte opgelucht toen ik zag dat het enkel Watson was,die me grijnzend aankeek.
"Ik vermoedde al dat ik je hier zou aantreffen."
Glimlachend stond ik op en begon met hem mee te lopen,terug naar Baker Street.
"Mrs.Hudson vertelde me dat je uit was gegaan. Ik ben dan maar naar de eerste plek gegaan die me te binnen schoot." legde de dokter vriendelijk uit.
Ik glimlachte even waterig terug en keek weer voor me uit,terwijl ik afwezig met de bladeren van de rozen speelde.
"Alice,je ziet er vermoeid uit. Je moet eens buiten komen,een avondje uitgaan,je zinnen verzetten. En ik vertel je dit als dokter én als vriend,je gestel zou het wel eens kunnen begeven." zei hij zacht maar dwingend.
Even keek ik hem geschokt aan. Ik stond op het punt om hem toe te schreeuwen dat ik onmogelijk kon rusten zolang London en vooral,Holmes in gevaar verkeerden. Maar ik slikte mijn woorden weer in,niet bereid een scene te maken met zoveel mensen erbij. Zonder antwoord te geven,liep ik 221B Baker Street weer binnen. Ik was ongeveer een uurtje weggeweest,maar zodra ik de kamers binnenstapte,overviel me weer dat moedeloze gevoel. Ik zette de rozen in een vaas met water en liet me in een gemakkelijke stoel vallen. Watson knielde voor me neer en nam mijn hand in de zijne. Ik schrok van het gebaar en rechtte mijn rug. Terwijl zijn blik zich in de mijne boorde,slikte ik ongemakkelijk.
"Alice,alsjeblief,ik sta erop dat je me vanavond vergezeld naar het Bal voor Geneesheren." sprak hij dwingend.
Ik trok mijn hand los en stond op.
"Dat kan ik niet maken,dokter. Wat met je verloofde? En ik heb werk te doen." antwoordde ik snel.
Meteen daarop volgde een stevige hand om mijn pols en een ruk zodat ik me wel moest naar hem toe keren.
"Mary moet het bed houden en ze heeft zelf voorgesteld dat ik jou meeneem. Alsjeblief,Alice." zei hij nu zachter,smekender.
Met een zucht gaf ik toe en zei hem dat hij me om acht kon ophalen. Hij maakte een lichte buiging,glimlachte me tevreden toe en liep de kamer uit. Ik hoorde hoe hij gehaast de trap afliep en mrs.Hudson begroette,waarna het open-en dichtslaan van de voordeur weerklonk. Wanhopig sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht en zakte weer in de stoel. Dit kon nu niet gebeuren,dit mocht nu niet gebeuren! Ik dacht weer aan het plezierige gevoel dat ik had gehad toen mijn hand in die van Watson lag en smoorde een snik. Ik kende het gevoel. Het was het gevoel dat moeder altijd beschreven had als verliefdheid. O Lieve Heer in de Hemel,sta me bij!